Benjamin Francis Leftwich @ Paradiso

img_130ba8d7b668-1-2

picmonkey-collage-4-2

img_ceb4b742d337-1-2

img_e3e5fc292502-1-2

img_e43c96a470bf-1-2

img_4a4a99ec4a21-1-2

Een concert is voor mij altijd een aanleiding om me af te vragen hoe en wanneer ik desbetreffende band of zanger(es) heb leren kennen. Vooral bij onbekendere artiesten vind ik dat interessant, maar het komt maar weinig voor dat ik er een antwoord op heb – omdat ik daarvoor toch nog te vaak gedachteloos muziek luister. Van Benjamin Francis Leftwich herinner ik me alleen nog hoe ik bij de eerste keer luisteren al betoverd was door Atlas Hands, het kleinste maar mooistje liedje dat ik in tijden had gehoord, en hoe het bleef hangen. Iets aan het gitaarspel in combinatie met zijn stem liet me niet meer los. Ik zag dat zijn laatste album uit 2011 stamde, volgde ‘m op Spotify in de hoop dat, als ‘ie ooit weer wat nieuws uit zou brengen, ik als een van de eersten op de hoogte was, en kocht in juli kaartjes voor een concert ter gelegenheid van – inderdaad – een nieuw album. Als een artiest in vijf jaar twee albums uitbrengt en je je allesbehalve blauw betaalt aan een concertkaartje neem je in mijn ogen namelijk meer risico om er niet heen te gaan dan om er wel heen te gaan.

Wat daarin ook bijzonder meehielp was dat ik, ondanks het vrij specifieke genre liedjes van Benjamin, al binnen no time een partner in spe had. Een muzieksmaak met iemand delen is al mega chill maar het allerfijnste is als die persoon ook nog een van je beste vriendinnen is en altijd wel in is voor een concertje, ook als je eigenlijk niet precies weet wat je moet verwachten. Met Hannah ging ik bijna een jaar geleden naar Oh Wonder (toen nog €11 voor een kaartje, nu trekken ze overal in de wereld volle zalen van middelgroot formaat), in februari naar Imagine Dragons en nu meetten we op vrijdagmiddag 28 oktober tegen half zes buiten voor Amsterdam Centraal. Mijn college was om 15:00 al afgelopen en dus heb ik intussen al een uurtje Amsterdamse buitenlucht opgesnoven tijdens mijn wandelingetje langs de Dam, een paar winkels en uiteindelijk de Starbucks. Het oorspronkelijke plan was om daar in de laatste resterende dagen van oktober een pumpkin spice latte te proberen maar toen ik het bedrag van ruim €4 voor een koffietje zag protesteerde er iets rationeels in mij zo hard dat ik ik toch maar voor een tall cafe latte ging.

De barista doopte me om tot Ester en ik kon het niet laten het even vast te leggen, niet voor Starbucks’ marketing, wel om te illustreren hoe verschrikkelijk vaak mensen denken dat ik Est(h)er heet als ik mezelf introduceer in een ietwat lawaaiige ruimte. Dat is de afgelopen tijd vaak gebeurd en ik vind het vaak teveel moeite om dan uit te gaan leggen dat het Est(h)er met een h is (huh ok? Ja een h ervoor dus hè – wat een h voor de t? Nee joh laat maar) maar ondertussen heb ik me nog nooit een greintje Est(h)er gevoeld. Ik ken genoeg Esthers, zal ook niet zomaar zeggen dat ik het geen mooie naam vind, het is alleen totaal niet mij en elke keer als mijn oog erop viel realiseerde ik me hoe je naam een deel van je identiteit is. Bij mij, in elk geval. En ik zou het ergens dan ook wel weer leuk vinden als het gewoon part of the plan is bij Starbucks om je je even niet jezelf te laten voelen en buiten je comfortzone te stappen, maar ik denk dat ze zich uiteindelijk meer met koffie bezighouden dan daarmee.

Hannah en ik raken inmiddels al redelijk ingeburgerd in respectievelijk Wageningen en Utrecht maar in Amsterdam waren we vrij blanco. Net toen we het vinden van een leuk eettentje op wilden geven kwamen we langs Burger Zaken waar je met een beetje propvermogen gewoon kon zitten maar wel aan de bar kon bestellen en dus niet afhankelijk was van bediening. Noem me een controlfreak maar als eten niet de hoofdactiviteit is en ik gewoon even snel een hapje wil eten ga ik nooit zo lekker op het hele gedoe van wachten op m’n eten of op de rekening, moet ik zeggen. In plaats daarvan aten we een zelf samengestelde burger (yes, ik was inderdaad in m’n element) met frietjes terwijl we Amsterdam observeerden en liepen we even later voldaan weer naar buiten richting het station om op de veerpont te stappen.

Het leuke als je van tevoren geen blik op de kaart hebt geworpen en in het donker aankomt: je hebt geen idee waar je bent. Ok, aan de andere kant van het IJ, maar daarmee leken we ook alle stadsdrukte opeens compleet achter ons gelaten te hebben en daardoor voelde het nog het allermeest alsof we op een soort eilandje terecht waren gekomen. Love hoe je hersenen je volledig voor de gek kunnen houden alleen maar omdat je met een pontje in plaats van met een brug het water oversteekt. In het uurtje dat we overhadden deden we nog een poging ons te oriënteren door wat rond te lopen maar uiteindelijk gaven we het op en zijn we toch maar gewoon ergens gaan zitten, tot de deuren van Paradiso Noord/Tolhuistuin open gingen. Dit was de tweede Paradisolocatie die ik bezocht en hij was opnieuw echt top, zo heerlijk kleinschalig (plusminus 300 mensen).

De show werd afgetrapt door de supportact Travis Is A Tourist. Totaal onvindbaar op Spotify, maar hij heeft wel wat nummers op Soundcloud staan en dat is maar goed ook want zijn stem is goed. Rond negen waren we verlost van het kleffe stelletje voor ons en kwam Benjamin op die ik, eerlijk, niet herkend zou hebben op straat. Het is een vrij normale maar ergens ook weer een heel aparte jongen en hetzelfde geldt voor zijn muziek die easy-listening is maar tegelijkertijd vol bizarre, on(be)grijpbare lines zit, voorzien is van een flinke galm en een apart stemgeluid. Dat laatste herken je pas echt als je Benjamin live ziet zingen, vooral omdat het dan nog sterker naar voren komt. Hij deed onder andere Summer, Tilikum, Pictures, Snowship, Shine, 1904, Butterfly Culture en Stole You Away en dat was superfijn maar er vielen me ook een paar dingen op.

Allereerst: hij was in z’n eentje, ook zonder band, en daarbij miste ik de interactie tussen bandleden en überhaupt het live spelen wel. Z’n liedjes hield ‘ie heel klein, nog kleiner dan op de studioversie, en het is onwijs knap om het dan nog zo goed te houden maar het zorgde er bij mij wel voor dat ik iets minder betoverd werd dan bij andere concertjes. Je wordt minder snel meegesleept. Wel leuk was dat er echt vet dedicated publiek was (ik denk ook nog vanuit de periode van zijn eerste album?) waar ‘ie ook contact mee zocht, je merkte dat ‘ie het eigenlijk helemaal niet zo leuk vond om verheven op een podium te staan. Op een gegeven moment deed ‘ie dan ook een liedje terwijl ‘ie zonder verdere versterking dwars door het publiek heen liep. Alleen op de plekken waar hij liep werd zachtjes meegezongen en verder was het stil, heel nice om die oprechte waardering voor muziek zo puur te ervaren met allerlei verschillende mensen bij elkaar.

Het dreigde even te gebeuren dat ik een concert van Benjamin Francis Leftwich meemaakte zonder Atlas Hands live te horen, maar uiteraard kwam hij na het applaus weer op om Kicking Roses en Atlas Hands te doen. De boodschap van de eerste is heel mooi en was voor hem ook heel persoonlijk dus stiekem waren het mijn favoriete liedjes van de avond. Om kwart over tien liepen Hannah en ik alweer naar buiten en dit keer zonder ook maar een hint van een schorre stem of zere voetjes. Het ging deze keer om luisteren, waarderen, interpreteren. Last Smoke Before the Snowstorm en After The Rain zijn zeker albums die indrukmaken maar tegelijk laten ze nog heel veel open. Je moet ze de ruimte geven, op vol volume draaien als je na middernacht als enige wakkere in een donkere kamer rondjes op je bureaustoel draait. Je moet ze grijsdraaien en op je af laten komen terwijl ze live gezongen worden maar ze ook weer zat worden omdat je er niets van snapt tot er een moment komt dat alles omdraait, en dat dan in je eigen volgorde.

We stapten de sprinter in op Amsterdam Centraal en waren in Rotterdam nog steeds niet uitgepraat. That kind of a night.

xxx

4 reacties

  1. Ik ken hem helemaal niet, dus ik ga het maar eens opzoeken! Ben benieuwd. Fijn verslagje van een fijne avond heb je ervan gemaakt :) Ik houd heel erg van dat soort kleine concerten waar het echt gaat om het luisteren, waarderen en interpreteren (mooi verwoord!) en die lekker klein in een theater zijn (bijvoorbeeld).

  2. Knap om zo’n artikel te schrijven over je liefde voor deze muziek! Ondanks dat ik niet veel naar muziek luister weet je heel goed de sfeer en het gevoel te verwoorden zodat ik even het gevoel krijg dat ik daar zelf sta en realiseer ik me weer even wat voor een fijn gevoel het kan geven om naar muziek te luisteren. Wat het in je teweeg kan brengen. Ik vind dit zo knap aan je schrijfstijl! En dat H probleem herken ik ;-)

  3. Wat een heerlijk artikel, H(!)ester. Ik heb nog nooit iets van Benjamin Francis Lefwich’s muziek gehoord. Überhaupt niets over zijn bestaan gehoord. Ik ga nu dus maar eens een paar liedjes luisteren ;-)

Laat een antwoord achter aan Linda Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *