La vie de France: roche de Solutré

24 juli 2016

Voor ik het daadwerkelijk over la roche du Solutre hebben, is het eerst tijd voor een klein sprongetje in de tijd. Donderdag de eenentwintigste was de laatste dag in Le Cannet-des-Maures en eigenlijk deden we die dag niet meer zoveel, op een bezoekje aan Le Feu Vert (een autozaak) na. Er was geen echte autopech going on gelukkig (iets wat zowel het eerste als het tweede jaar dat we gingen kamperen wel aan de orde was, hoewel het dan altijd wel weer snel gemaakt is) maar er zat wel een spijker in een band en als je nog 1200 kilometer terug moet doe je dat het liefst zo veilig mogelijk. Terwijl mijn zus en ik raar aangekeken werden door de Franse medewerkers van de autozaak regelde mijn vader dat er nieuwe banden onder de auto werden gezet, wij doken het bijbehorende winkelcentrum in dat megagroot bleek te zijn met zowel een supermarkt als gratis WiFi, een tafelvoetbaltafel en nog wat andere winkels. Ik heb maar even lief geglimlacht toen er een Nederlands stel langsliep dat hardop besprak dat ‘hier blijkbaar echt mensen gaan zitten’ toen we allemaal poogden in te loggen op het netwerk, net alsof ik helemaal niet ook gewoon een toerist was.

Om drie uur reden we weer weg, we zwommen, aten frambozentaart (nog steeds een hekel aan frambrozen overigens) en ook weer eens patat. De luifel werd vast opgebroken en vrijdagochtend reden we de camping af inclusief caravan. Het was een onwijs druilerige dag, grijs en op de momenten dat ik buiten de auto was gewoon koud. Verder ideaal reisweer en goed passend bij mijn boek, Playlist for the Dead. Ik had ‘m een stuk minder highschool verwacht dan ‘ie uiteindelijk was en dat vond ik een beetje jammer, maar de playlist die erbij hoort (en op Spotify staat) maakte dat kleine gebrek aan kwaliteit wel weer goed.

Had je goed weer gewild, dan moest je dat weekend waarschijnlijk ergens in Italië zijn, want in heel Frankrijk was het weekend minder. En aangezien wij in plaats van verder naar het zuiden juist naar het noorden reden, werd het er voor ons niet heel veel beter op. Het regende dan ook toen we aan het eind van de middag aankwamen in Reyssouze. Zaterdag was het ook nog een beetje bewolkt en liep ik de hele ochtend in pyjama, kookte ik en zat ik ’s avonds met zowel mijn vissende vader als mijn moeder en zus aan het meer naast de camping.

Zoals ondertussen duidelijk is: het meest interessante gedeelte begon op zondag. Samen met mijn vader liep ik het dorpje in voor stokbrood en eclairs en nadat we die op hadden, vertrokken we naar Solutré. Hoewel ik er ook heel graag heen wilde, had ik wel wat tegenargumenten om precies op die dag te gaan, de rots bevond zich namelijk in een omgeving vol wijngaarden en dat leek me nou juist het allermooist en – vooral – allerzomerst met de blauwe lucht van de volgende dag erboven. Ik ben verantwoordelijk voor de foto’s van de vakantie en dan valt het natuurlijk het meest op of de lucht perfect blauw is of niet, dus dat verklaarde enigszins waarom ik er als enig gezinslid deze mening op na hield. Nam niet weg dat ik ook nog steeds heel benieuwd was toen we de auto parkeerden en omhoog liepen.

Ook dit was een beetje een toeristische trekpleister, maar dan vooral voor Fransen zelf. Tussen de gezinnetjes met kleine kindjes door liepen we omhoog met af en toe een stop voor een uitzichtje of om gewoon even op adem te komen want er mocht dan wel gewoon een mooi pad liggen, het liep alsnog wel telkens omhoog en ondanks de bewolking was het nog altijd niet koud. De rots zelf was overigens redelijk intact gelaten, dus eenmaal boven moest je even goed kijken waar je je voeten neerzetten en niet te ver over het randje hangen. Na een kwartiertje liepen we terug tussen de paarden en vlinders, die ik gelukkig ook nog even op de foto kreeg. Conclusie: zeer mooi stukje natuur, voor het zomerse gevoel beter te bezoeken zonder bewolking, maar ook zonder blauwe lucht nog onwijs chill.

En als ik nog even iets kwijt mag: ik won die avond een potje Rummikub en dat was, na zeker twintig potjes pesten, het tweede spel dat ik won in die hele vakantie. Vorig jaar was ik er nog wel goed maar dit jaar was het huilen, en dat terwijl ongelukkig in het spel, gelukkig in de liefde niet eens echt opging. Niet voor zover ik weet, dan.

xxx