La vie de France: Vence

IMG_6621b IMG_6693bFoto 15-07-16 21 50 48bxo

15 juli 2016

‘Goede dagen’, zo besloot ik mijn vorige artikel. Daar was in mijn situatie geen woord van gelogen, zij het niet dat het wel een goede dag met een zwart randje was. Toen ik al in mijn tent lag en alleen nog even door mijn Twitter timeline scrollde voor ik mijn telefoon weg zou leggen en zou gaan slapen, viel mijn oog opeens op het woordje ‘aanslag’. In Frankrijk. En, zo ontdekte ik al snel, in Nice. Op dat moment bevond ik me op ongeveer een halfuur rijden afstand van de stad en het was nogal een beroerd gevoel dat zo dichtbij zoveel chaos en paniek is. Bovendien: ik had twee dagen daarvoor nog geopperd om naar het vuurwerk  te gaan kijken in Nice, een plan dat we al snel afkeurden omdat het niet handig was, maar het had dus echt iedereen kunnen zijn. Hij, zij, jij, of ik. Of wij. Die willekeurigheid is beklemmend.

Ons plan om naar Nice te gaan die vrijdag werd de volgende ochtend dan ook al vrij snel gecanceld. Ik wilde er heel graag heen, maar ramptoerist spelen na één dag vind ik echt te oneerbiedig en de sfeer van de stad proeven lukt ook niet erg als je er op zo’n moment bent, als je er al kan komen. Zodoende waren we allemaal een beetje van de kaart en zonder plan, tot we na het ontbijt besloten om naar Vence te gaan. Vence is een middelgrote stad dat op een kwartiertje rijden lag vanaf onze camping en, net zoals in Saint Jeannet, werden we verrast met een aangenaam uitzichtje toen we onze auto in een straatje parkeerden. Je went er al snel aan als je je in Frankrijk begeeft, maar aan de andere kant geeft het wel altijd een heerlijk vakantiegevoel en dan vooral met een strakblauwe lucht erboven.

Zonder dat we het zelf echt doorhadden waren we beland in een onwijs leuk stadje met overal gekleurde huizen, een markt en opnieuw een kerk en oude wasplaats. Na een beetje rondgelopen te hebben streken we neer op een terrasje (waar overigens alleen maar oude en intens Franse obers werkten) waar ik een cappucino dronk en de stad verder observeerde. Het was nog steeds gek om bordjes te zien hangen die aankondigden dat het concert die avond niet door zou gaan, om een vrouw uit te zien huilen op de schouder van een politie-agente en om uitzicht te hebben op mannen die de uiteindes van Franse vlaggen vastbonden aan de paal, maar gelukkig maakte het Vence geen minder leuke stad. We reserveerden een restaurantje voor die avond en liepen na anderhalf uur weer terug naar de auto om op de camping even te lunchen en het zwembad weer in te duiken.

Met een heel klein beetje tegenzin hees ik me daar tegen zessen weer uit, niet omdat ik geen zin had in de avond maar wel omdat dit de laatste keer in dat zwembad was. Sad sad situation. Ik douchte, trok een boyfriend jeans en zwarte off shoulder crop top aan, hervond mijn Daniel Wellington in een caravankastje, propte mijn sjaal in mijn tas, zette mijn wenkbrauwen aan, voorzag mijn wimpers van een laagje mascara, gespte mijn sandaaltjes vast en was ready to go. Uiteraard was ik niet alleen dus het duurde even voor we ook echt wegreden maar onze planningen waren gelukkig de hele vakantie vrij sluitend en dus was het geen probleem toen we ons restaurant opeens niet meer in één keer terug konden vinden omdat we opeens in een ander deel van het stadje waren.

Wat ik nog niet verteld heb over Vence is dat het de allerleukste pleintjes heeft die ik ooit heb gezien. De gladde kinderkopjes staan vol met restauranttafels en -stoeltjes en er kunnen geen auto’s komen, dus er hangt een heel gemoedelijke sfeer. Eigenlijk tegen onze eigen verwachtingen in zat het terras van ons restaurant het eerste vol van de drie die er waren en dus hadden we een dinertje op een lekker ongehaast, relaxed tempo. Ik begon met een salade met warme geitenkaas en at mijn zalm met groenten terwijl de zon achter de gebouwen boven mijn hoofd kroop. De hele tafel stond vol vanwege de mosselpannetjes van mijn zus en moeder maar het was precies hoe ik mijn diner die avond wilde, namelijk uitgebreid en ongedwongen. De stemmen en het gelach van de mensen om me heen smolten samen terwijl ik, negerend dat ik eigenlijk al vol zat, een bolletje purechocolade- en citroenijs bestelde. Het werd mijn vaste ijscombinatie van die zomer omdat het soms ook lekker is om niet altijd op zoek te zijn naar iets beters, maar gewoon op safe te spelen zonder dat het saai wordt.

Ik kan de vinger er niet precies op leggen waarom maar het was zo’n goede avond dat ‘ie linea recta toegevoegd werd aan mijn lijstje met favoriete herinneringen. Ik voelde me goed, had al onwijs goede ervaringen opgedaan in één week en ook nog heel veel zin in de rest van de vakantie, zat aan een tafeltje met vier fijne mensen die me bovendien goed kennen, had lekker eten en verder niets anders om me zorgen om te maken, was bovendien overwhelmed door het gevoel van Vence. Misschien had ik de avond ook gewoon wel een beetje gemist of waren het de roze lampen op alle gebouwen en in de fontein achter ons die het ‘m deden en misschien moet ik het ook helemaal niet willen weten.

Na het betalen van de rekening slenterden we terug naar de auto door prachtige straatjes en nog rustigere en romantischere pleintjes dan de onze waardoor ik opeens zeker wist waar ik ten huwelijk gevraagd wil worden. Alleen het ritmische getik van bestek en praten van een stuk of dertig mensen deed me nog het meest denken aan restaurant Orange in TFIOS, maar dat is een filmscène, en in het echt blijkt dat – in elk geval voor mij – een vrij zeldzame ervaring. We wandelden langs hetzelfde uitzicht, maar dan alleen herkenbaar aan de tegen de donkere avond afstekende lichtjes. Op de weg terug naar de camping door de bergen zonder al teveel lantaarnpalen stond ik nogal wat angsten uit, gelukkig niets wat écht iets afdeed aan de avond zelf. Vence, I’ll be coming back for you.

xxx

PS: Mocht je er ooit komen, wij aten bij Bistro du Peyra en thanks to Google Maps heb je hier gelijk een interactief overzichtje van hoe het er nu echt uitzag want dat zette ik natuurlijk weer iets minder goed op de foto.

6 reacties

  1. Ik kan me voorstellen dat dat een heerlijke avond was! Uiteindelijk helemaal niet zo erg dat jullie niet naar Nice konden dus ;) Prachtige foto’s ook! X

  2. Fijn dat je zo’n leuke tijd hebt gehad in Vence. Zeker met de nare berichten uit Nice terwijl je zo dichtbij bent. Kan me voorstellen dat je dan toch even moet schakelen als je op vakantie bent. Gelukkig bracht Vence dus veel goeds. Mooi dat zo’n plaats je een feelgood gevoel gaf.

  3. Lijkt me wel een gek gevoel dat de aanslag dan zo dichtbij heeft plaatsgevonden.. gelukkig hebben jullie het toch gezellig gehad in Vence! Het ziet eruit als een heel mooie stad.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *