Brand new everything

IMG_5687b

IMG_3503b

IMG_5586b

Als ik ga werken is het tijd voor een nieuwe telefoon, nam ik me een paar maanden geleden voor. Anderhalf uur reistijd per dag zonder fatsoenlijke socialmedia-apps (vanwege ruimtegebrek) en zonder muziek (kapotte geluidsingang) zou ik alsnog wel volhouden maar hé, af en toe moet je jezelf het leven wat gemakkelijker maken. Niet dat ik het makkelijk vind om een nieuwe telefoon te kopen overigens, want ik heb een grondige hekel aan grote bedragen uitgeven en stel dat – zelfs als mijn bankrekening het prima toelaat – zolang mogelijk uit. Vandaar dat ik op de derde maandag van mijn werkende bestaan met zowel mijn ouders als mijn zus in de MediaMarkt stond en daar, voor mijn gevoel onwijs oldschool en 1990, mijn telefoon afrekende in een fysieke winkel. Dat deed ik vooral omdat ik nog even twijfelde over de kleur maar ik moet zeggen dat het ook wel lekker voelde om met een stalen gezicht een paar honderd euro af te rekenen, net alsof je gewoon een broodje gezond bij de bakker koopt.

Verder: reservekopieën waren niet m’n favoriet, of eigenlijk was ik gewoon te eigenwijs waardoor ik eerst bijna m’n WhatsApp-kopie van januari 2016 terug had gezet (haha dan was mijn leven wel echt over) en uiteindelijk mijn video’s een beetje kwijt ben, maar dat is allemaal niet zo’n punt en nu werkt ‘ie perfect. Ik kwam er wel al vrij snel achter dat ik met muziek op zo in m’n eigen wereldje zit dat ik ook nóg sneller in slaap val dan ik normaal al doe in rijdende voertuigen trouwens, of überhaupt tussen 6:45 en 7:15 en rond 16:30 na een dag werken. Bij mij heeft in slaap vallen dan ook niet altijd evenveel te maken met hoe moe ik ben; ik kan gewoon op elk moment van de dag een dutje doen als ik een comfortabele houding heb en rust in m’n hoofd maak, en hoe moe ik écht werd van elke dag 7:30 beginnen viel me nog alles mee. Alleen als ik al een paar dagen op rij net geen zeven uur had geslapen en ik een beetje met een hersendode taak bezig was, had ik soms wel even een inkakmomentje, maar gelukkig was de koffie goed en de Cup-a-Soup in overvloed aanwezig.

Voor de nieuwsgierigen: ik werkte bij een bedrijf dat vruchtensappen verhandelt en moest pakketjes met monsters inpakken en verzenden, externe monsters invoeren in het systeem, oude aroma’s leeggieten, verzendkosten van pakketjes berekenen, facturen maken, printen en archiveren, heel veel stickers maken, het archief opruimen, heel veel inscannen, meetgegevens invoeren en in mijn laatste week ook nog concentraten aanlengen tot sapjes met de goede brixwaarde om het nitraatgehalte te meten. Als vakantiekracht was ik er vooral voor om te helpen om achtergebleven werk na vakanties van collega’s weg te werken en wat ‘klusjes’ te doen en in het begin was het soms wel een beetje zoeken wat ik kon doen maar uiteindelijk weet en kun je veel meer en wordt het ook echt leuk. Omdat ik geen direct klantencontact had was de werkdruk voor mij niet ontzettend hoog, maar ik kon gewoon lekker doorwerken en soms een beetje indelen wat ik wanneer deed. Het maakt me namelijk oprecht niet zoveel uit wat ik doe, als ik maar bezig kan zijn en het gevoel heb dat mijn werk enig nut dient.

Daarnaast is het trouwens ook wel echt leuk om in een groot bedrijf mee te draaien en, juist als je zelf geen hoge functie hebt, toch te merken hoe het eraan toegaat, en (samen) te werken met mensen die niet allemaal van jouw leeftijd zijn en juist uit allemaal andere milieus komen. Na vierentwintig dagen raak je redelijk ingeburgerd en ik vond het dan ook zelfs een heel klein beetje jammer toen ik de deur achter me dichttrok afgelopen vrijdag. Dat ik nu ook vakantie heb is heerlijk overigens, maar ik ben wel heel blij dat ik gewerkt heb. Toen ik pas op een feestje was met vriendinnen die het hele jaar hard hebben gewerkt om zoveel mogelijk uit hun vwo te halen kreeg ik nog een keer of twee te horen dat ik wel heel veel werkte en dat is waar, maar ik wist dat ik het kon. Bovendien wilde ik (officiële) werkervaring voor op mijn cv, had ik er geen zin in om dagenlang thuis te zitten en daar alleen maar ongelukkig van te worden, vond ik het goed om mezelf uit te dagen en o ja, geld. Was geen voornaamste reden maar zonder had ik het natuurlijk niet gedaan.

Ik kan nog wel meer vertellen maar ik denk dat ik de dagen in een labjas met een steekkarretje vol archiefdozen, uitzicht op de grauwe haven en de scherpe geur van citroenaroma in mijn neus toch even achter me ga laten voor het écht saai wordt voor jullie. Daarnaast heb ik eigenlijk ook helemaal geen tijd om daar verder over uit te weiden, want donderdag ga ik op vakantie en ik heb nog megaveel te doen. Mijn schoolboeken zijn al wel ingeleverd, woensdag heb ik alleen nog een diploma-uitreiking waar ik stiekem wel naar uitkijk. En daarna is de middelbare school verleden tijd voor mij. Ieh. Het is een zomer van doorschakelen, optrekken en doorschakelen, lijkt het wel. Gelukkig anticipeerden m’n ouders daar een beetje op en kreeg ik een tijdloze Daniel Wellington als slagingscadeautje die tegelijkertijd laat zien dat de tijd gewoon altijd in hetzelfde ritme doorgaat, dat alles eromheen kan veranderen maar er uiteindelijk ook nog zoveel hetzelfde blijft. En hij is gewoon vet mooi (ik heb er ook nog een blauw-lichtgrijs-blauw bandje bij trouwens, alleen nog niet geprobeerd te verwisselen), dus ik ben dubbel blij.

xxx

3 reacties

  1. Wat een prachtig cadeautje! Het voelt toch wel goed hè, om te werken en nuttig bezig te zijn. Maar nu kun je ook genieten van een welverdiende vakantie :)

Laat een antwoord achter aan Vivian Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *