Yet always thinking

Ik houd van gedachtes, niet altijd natuurlijk, maar het is eigenlijk al lang geleden dat ik ongecontroleerd bestookt werd met negatieve gedachtes. In plaats daarvan ben ik soms gewoon verzonken in mijn eigen wereld, die ik af en toe visualiseer als een groot landhuis met verschillende kamers voor verschillende onderwerpen en verschillende fases en verschillende stijlen waar ik me dan soms ongestoord een tijdje kan begeven. Af en toe trek ik een laatje van een oude kast open, soms gooi ik de deuren open en ren ik een aantal kilometer naar buiten, naar een uithoek van de tuin. Dat iedereens gedachtewereld ontoegankelijk is voor anderen tot iemand er zelf over vertelt geeft voor mij altijd een soort extra dimensie aan gedachten: als je ze deelt, betekent het ook echt wat. Daarom doe ik dat graag als ik al een tijdje niet geschreven heb.

IMG_5447b

Eens in de zoveel tijd realiseer ik me hoeveel mensen er zijn, voornamelijk als ik een metro met ze deel en dan pas bedenk dat ik ook een aarde met die mensen deel. Ik ken ze niet en zij mij niet, maar we zijn allemaal op weg, druk bezig, we hebben ons leven. Soms krimp ik ineen onder het gewicht van al die levens bij elkaar en hoe we allemaal onze ervaringen met ons meedragen, hoe we allemaal iemand zijn, en dan gaat het me er niet eens per se om dat iedereen weer uniek is maar meer dat het zo raar is dat ik mijn leven leef en jij het jouwe, uitgaand van hetzelfde principe en toch totaal anders. Zoveel mensen ga ik niet eens zien, anderen zie ik een paar seconden in mijn hele leven maar zal ik me nooit meer herinneren. Existeren doen we allemaal, net zoals generaties lang voor ons gebeurde, en ik moet me er bij neerleggen dat dat niet te overzien is.

Over existeren gesproken: in een Twitterconversatie met mijn voormalige leraar maatschappijwetenschappen over nieuwe media haalde hij aan dat je van het uitgebreid documenteren van je leven een soort personage wordt. Hoewel dat geen populaire of veelgehoorde mening is snapte ik toch direct waar hij op doelde. Ik heb er zelf (nu) niet zoveel last van omdat ik ook niet alles even gedetailleerd vastleg, maar de vervaging van de grens tussen fictie en werkelijkheid op het moment dat je woorden in je hoofd hebt die jou ongemerkt nét iets anders representeren, die begrijp ik. Als ik fictie schrijf, is dat niet voor niets vaak gebaseerd op mijn eigen leven – maar dan de versie zoals ik ‘m (op dat moment) in gedachten heb. Op internet gaat dit misschien nog iets sneller vanwege de druk van buitenaf, maar ook als je een fervent dagboekschrijver bent en je eigen gedachten volop uitpluist denk ik dat je je kan verliezen in een andere versie van jezelf. Het jaagt me soms angst aan hoeveel woorden kunnen doen en vooral hoe ik iets kan zeggen zonder dat ik dat eigenlijk denk, gewoon omdat ik weet hoe ik alles moet arrangeren.

Dat gevoel heb ik soms ook bij mijn geloof, het meest zekere en tegelijkertijd het meest onzekere in mijn leven. Het is de basis onder alles, mijn fundament, maar ook abstract en ontastbaar. Ik weet dat ik, wanneer ik alles kwijt zou raken, dat eeuwige houvast behoud, en toch kom ik in mijn dagelijks leven af en toe niet verder dan vage twijfels. Het bijzondere vind ik dat geloven aan de ene kant veel vanzelfsprekender en daardoor veiliger is voor mij dan niet geloven, maar het toch elke keer weer als een sprong in het diepe voelt als ik weer eens voor mijn lunch bid na het een paar dagen te zijn vergeten en me realiseer dat ik God helemaal niet om een fijne dag hoef te vragen, dat ik eigenlijk alleen maar wil bidden of hij wil helpen met voor hem leven. De ene keer spring ik voor mijn gevoel in een koude zee, als ik het idee heb God tekort gedaan te hebben, maar vaker is het een warm bad. Van liefde. En zelfs na die koude zee duurt het niet lang voor ik een deken van liefde over me heen krijg, voor ik daarna weer ervaar dat God echt onvoorwaardelijk van me houdt en niet op basis van wat ik voor hem doe of hoeveel Bijbel ik lees. Mijn geloof is er een van ongeloof, voortkomend uit zowel twijfels als verbazing, maar ook van een vast vertrouwen.

En ik denk dat ik er in zekere zin ook minder materialistisch van word, of dat is gewoon een karaktertrekje van mezelf (daar ben ik nog niet uit en ik vind het ook niet zo belangrijk). Juist in de afgelopen twee maanden heb ik meer nieuwe spullen vergaard dan in het hele afgelopen jaar en geloof me, ik word heel blij van mijn nieuwe iPhone, maar langetermijngeluk is het niet. Het maakt het leven weer even net wat makkelijker en leuker maar ik wen er ook weer snel aan en ik merk dat ik mijn voldoening veel meer haal uit andere dingen. Hetzelfde geldt voor kleding: ik vind het heel belangrijk dat ik me goed en mezelf voel en dat dus ook in mijn uiterlijk uit kan stralen, maar als ik uiteindelijk wat goede items heb draag ik die soms weken door en denk ik er eigenlijk niet meer zo over na. Er zijn dagen op mijn werk dat ik voor 6:30 niet de inspiratie en tijd heb gevonden om überhaupt over een outfit na te denken waardoor ik er zeker niet tiptop uitzie, maar ik kan dat steeds beter ‘uit’ zetten. Omdat ik het gewoon niet het belangrijkste vind. Ik wil bepaald geen moraalridder spelen, alleen al omdat ik alles heb wat mijn hartje begeert en dus in een ontzettende luxepositie zit, maar met spullen of uiterlijkheden heb ik minder.

Last but not least: ik zakte afgelopen donderdag voor mijn rij-examen en daar heb ik voor mijn doen dan eigenlijk weer heel weinig gedachtes aan besteed. Misschien was het omdat ik er sowieso niet op durfde te rekenen (maar wel te hopen) dat ik in één keer zou slagen, maar ik denk dat het vooral meespeelt dat ik er eigenlijk niet zo negatief naar kijk. Het enige waar ik op zakte was dat ik in een bocht of drie ’te dicht langs de stoeprand reed’, maar op alle andere gebieden heb ik alleen maar een bevestiging gekregen dat ik dat wel verrassend prima deed. En eigenlijk is het ook wel een keer lekker, of goed, om iets niet in één keer te halen. Ik ben er alsnog niet kapot van dat ik ben gezakt, dat hoeft ook niet, maar het is wel een soort erkenning dat ik niet voorgeprogrammeerd sta om alles met succes te behalen. Maar dan vooral voor mensen om me heen, denk ik; het is niet alsof ik me er zelf niet van bewust ben dat het leven niet vanzelf gaat. Voor mezelf ging het me er eigenlijk meer om dat ik met een teleurstelling zou kunnen dealen maar eigenlijk, eigenlijk denk ik dat dat gewoon wel lukt.

xxx

8 reacties

  1. Mooi artikel, een pareltje om later nog eens terug te lezen.
    Vervelend dat je bent gezakt, maar wel mooi hoe je ernaar kijkt. Volgende keer ga je het dus sowieso halen, want wat een suffe reden om te zakken natuurlijk :)

  2. Heerlijk filosoferen, al draai ik soms door bij sommige dingen waar ik gewoon geen duidelijk beeld van kan krijgen, hihi. Wel goed en ik denk ook belangrijk onderdeel om bij stil te staan, erg vreemd. Wat betreft het afrijden, volgende keer gaat het vast veel beter! Ben benieuwd :)

  3. Ik herken het wel, dat je soms het gevoel hebt voorgeprogrammeerd te staan om alles goed te doen: juist daarom is het wel eens op een gekke manier verfrissend om iets met minder resultaat te doen. Mooi stuk!

Laat een antwoord achter aan Emma Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *