De wereld aan je voeten

De hele week leefde ik er eigenlijk al naartoe: die donderdagmiddag. Ik was eigenlijk amper bezig met de maandag, dinsdag en woensdag zelf, aangezien ze voornamelijk in het teken stonden van toeleven naar 16 juni. Daarbij was de vraag eigenlijk niet eens of ik geslaagd zou zijn (sorry, vind het zelf ook heel saai), maar wel met welke cijfers en daarom was ik vooral heel erg benieuwd zonder opgescheept te zitten met vervelende onderbuikgevoelens. Toen ik in mijn eerste pauze een appje van een vriend zag dat de N-termen bekend waren heb ik ze even snel opgezocht maar verder moest ik vooral gewoon nog even geduld hebben en dat deed ik dan ook braaf tot ik om 14:00 naar huis ging. Ergens onderweg besloot ik dat ik geen zin had in zenuwen, ook niet voor mijn cijfers, dus luisterde ik Spotify’s Mellow Bars en kletste ik met mijn ouders en mijn zus die alledrie ook thuis waren tot om kwart over vier onze huistelefoon eindelijk ging. Het woord zelf is volgens mij in het hele telefoongesprek niet eens voorbijgekomen, wel de lovende woorden van mijn Latijnleraar en dat zei genoeg: yours truly is – volledig naar verwachting – officieel geslaagd voor haar vwo!

En het leukste gedeelte daaraan was dat ik mijn cijfers te horen kreeg en het geheel nog net iets beter was dan ik had verwacht. Uiteindelijk lagen al mijn CE-cijfers tussen de 7,2 en de 9,6 met een gemiddelde van 8,24 en sloot ik mijn favoriete vakken Frans en wiskunde met mijn favoriete cijfer (9) af en de andere zes examenvakken met een acht. Ik was intens gelukkig met mijn 8,9 voor Latijn nadat ik dit jaar verder een beetje matig scoorde, meer dan content met het feit dat ik een 9,1 voor wiskunde haalde en dat precies aansluit voor mijn liefde voor het vak en, hoewel ook een klein tikje gefrustreerd dat het me niet gelukt was nul in plaats van één fout te maken, toch zeer enthousiast over mijn 9,6 voor Frans. Voor maatschappijwetenschappen en economie haalde ik respectievelijk een 7,2 en 7,6 wat in vergelijking met mijn SE-gemiddelde (8,9 en 8,4) wel iets hoger kon maar ik was er alsnog gewoon supertevreden over, misschien ook omdat het voor mijn eindcijfers niet zoveel uitmaakte.

Nederlands was een nette 7,4, geschiedenis een 7,9 en Engels een 8,2 en vooral die laatste twee waren nog net iets hoger dan waar ik vanuit had durven gaan. Ik was voorzichtig met verwachtingen en had na mijn examens ook gewoon besloten dat ik met elk cijfer tevreden mocht zijn, maar ergens leek het me toch wel stom om het opeens met veel lagere cijfers af te sluiten dan ik gewend was. In de aanloop naar 16 juni merkte ik gelukkig wel dat ik er onbewust op vertrouwde dat ik gewoon weer verrast zou zijn, omdat dat in de afgelopen zes jaar al zo vaak is gebeurd, en zo ook nu. Ik was, zoals ik het op Twitter aankondigde, ‘Geslaagd en fucking in de gloria’. Dat ik tijdens mijn hele middelbareschooltijd maar één keer een vijf heb gehaald voor een onverwachte so en verder met gemak allemaal voldoendes deed voor mij niets af aan de opluchting en de blijheid, misschien juist omdat ik het al die tijd zo serieus heb genomen.

Vervolgens kreeg ik een keer of zes de vraag of ik cum laude geslaagd was, iets wat ik twee jaar geleden voor de grap als doel voor mezelf stelde maar wat uiteindelijk niet bleek te bestaan voor de middelbare school toen ik het een keer opzocht. Het universum werkte dit keer echter in mijn voordeel: sinds dit schooljaar blijkt er dus een officiële regel en erkenning voor te zijn en kan ik toch oprecht zeggen dat ik cum laude geslaagd ben. Nog altijd in een soort gelukzalige waas vertrokken we naar het restaurant waar we vorig jaar ook aten toen mijn zus geslaagd was, dit keer regende het helaas in plaats van dat de zon scheen maar ook binnen was het heel gezellig met mijn opa en oma. En lekker, vooral, want ik at tartaar van zeebaars en sukade van black angus in eigen jus met gegrilde groente en churros met kaneelijs. Smaaksensaties.

Na een uurtje of drie tafelen ging de bel nog twee keer en liet ik zowel mijn oude Franslerares en tegelijkertijd PWS-begeleidster en Fransleraar als mijn Latijnleraar binnen. Ik vond het absoluut meer dan attent dat ze de moeite namen om me een bezoekje aan te doen en iedereen was zo ontzettend relieved, je diploma halen is gewoon een ontzettend fijne bedoening. Het feit dat ik nu gewoon een diploma heb, dat ik iets officieel heb behaald, dat ik nu een stuk vrijer ben om een opleiding te kiezen, maar ook dat ik niet ben vastgelopen in de frustrerende bureaucratie van te weinig punten hebben (met andere woorden: zakken lijkt me gewoon niet chill) en dat ik iets heb om écht heel trots op te kunnen zijn, dat ik even aan geen enkele instelling/insituut vastzit. Net alsof iemand je alle overige touwtjes nu ook in handen geeft.

Dat gevoel ebte een heel klein beetje weg toen ik de volgende ochtend mijn bed weer uit moest strompelen om 6:00 voor het laatste dagje werken die week (ik was wel heel verstandig rond 23:00 gaan slapen, ook al was ik toen niet echt moe) maar hé, dat was ik al snel weer vergeten toen ik ’s avonds om kwart over tien op mijn fiets stapte voor een feestje. Het was bijzonder gezellig en na de fietstocht van twaalf kilometer opnieuw afgelegd te hebben rolde ik tegen vieren mijn bed weer in. Met de wereld aan m’n voeten.

xxx

PS: Jullie bedankt voor al jullie lieve reacties en tweets in het afgelopen jaar als ik het weer eens had over toetsen, verslagen of mijn PWS (hoewel ik me bij alledrie nu al niets meer voor kan stellen). En voor mijn medegeslaagden; gefeliciteerd!