IMAGINE DRAGONS

Naamloos 2

Imagine Dragons was waarschijnlijk mijn eerste echte bandliefde. Night Visions, hun debuutalbum, kwam uit in 2012 en ik herinner me dat ik naar aanleiding van Radioactive en Demons alle nummers heb geluisterd en langzaam verliefd werd. Het hele fenomeen van ‘een album’ was me toen eigenlijk nog vrij onbekend omdat ik vrijwel altijd lukraak wat nummers luisterde via YouTube, maar rond die tijd kwam Spotify (inclusief georganiseerde artiestenpagina’s) een beetje op en ontdekte ik als dertienjarige opeens dat er nog veel meer te beleven was in de muziekwereld. Imagine Dragons betekende voor mij allereerst een soort verdieping van mijn muzieksmaak, omdat ik door hun album van bijna een uur ervoer dat je behalve met een nummer ook echt feeling kan hebben met een band en ook omdat ik afscheid nam van mijn Taylor Swift-tijdperk. Ik betwijfel of dat ook echt doorliep tot en met de tweede/derde klas maar het is in elk geval een mooie benaming om alle easy-listening, meisjesachtige muziek – die gewoon door één persoon in plaats van een band wordt uitgebracht – onder te scharen. In de jaren die volgden ben ik veel meer gaan houden van mannelijke (lead)zangers, van indie- en softrock, van bands, van goede teksten.

Toen ik er op een feestje in mei achterkwam dat ze voor hun nieuwe tour ook een show in Nederland zouden geven wist ik dan ook eigenlijk vrij snel zeker dat ik er wel heen moest gaan, alleen al omdat het mijn ‘jeugddroom’ was. Gelukkig zaten Hannah en ik op het moment dat ik de aankondiging zag precies naast elkaar op een bank en een paar dagen later hadden we stakaarten voor 5 februari (wat toen echt nog als een volgend leven klonk zo ver weg) in huis. De vijfde van februari bleek naast een vrijdag ook de vrijdag na afloop van de toetsweek te zijn, iets wat het eigenlijk alleen maar aantrekkelijker maakte. Behalve dat het een prima vooruitzicht was om alle krampachtigheid van onder druk presteren er even uit te gooien waren we namelijk ook allebei al rond het middaguur klaar met onze toetsen en dat betekende dat we in alle rust de trein van half vier richting Bijlmer ArenA konden nemen.

Eenmaal uitgestapt kwamen we erachter dat we de hele tijd in dezelfde trein als Brenda en Luna hadden gezeten en dus liepen we samen een stukje op langs alle eettentjes (echt, wat een paradijs moet dat zijn als je honger hebt). Uiteindelijk streken Hannah en ik neer bij Burger Bitch, een tentje dat een beetje in een uithoek zat. We werden er misschien deels heen gelokt omdat ze Imagine Dragons draaiden, maar ook omdat de burgers op het uithangbord er ontzettend goed uitzagen en dat viel in het echt ook zeker niet tegen. Ik wil niet veel zeggen maar ik geloof dat ik in tijden niet zo’n fingerlicking fijne burger op heb als die met gegrilde kip, cheddar, augurk, tomaat, komkommerstukjes, saus, bacon, rode ui en sla en gekruide wedges erbij. Bovendien werden we tegen onze fastfoodketenverwachtingen in bij binnenkomst vriendelijk ontvangen en bediend door het personeel in roze shirtjes, wat eten toch altijd wel een iets leukere beleving maakt dan alleen je burger afhalen.

Rond zessen sloten we bij Brenda en Luna aan, die al wat langer in de rij stonden. Bij ‘massaconcerten’ vind ik het wachten toch altijd wel een klein nadeel omdat het gelijk zo’n happening maakt van een avondje live muziek, maar aan de andere kant was ik wel heel blij met onze zaalkaarten en kwamen we de tijd prima door. We stonden uiteindelijk links en nog enigszins vooraan met als enige nadeel dat er drie boomlange gozers voor ons stonden. Ik heb hard geprobeerd ze uit mijn wereldbeeld weg te denken maar op elke foto die ik heb gemaakt prijkt het hoofd van de jongen die om de tien minuten op z’n vingers floot (en HARD). Heel stiekem ergerden we ons ook een klein beetje aan de twee meiden voor ons die op het voorprogramma al helemaal los gingen en daarmee heel veel ruimte opeisten, maar dat en de crowdedness hoort nou eenmaal bij concerten. Ik heb me er verder dus ook maar niet te druk om gemaakt, zou nogal zonde zijn.

Het voorprogramma was Sunset Sons, een band die begenadigd bleek te zijn met een zanger met een heerlijke stem. Toch was het enthousiasme nog veel groter toen Imagine Dragons het podium opkwam. Ik houd van het moment dat de hoofdact z’n entree doet en ik weet dat ik vanaf dan gewoon twee uur zonder wachten kan doorbrengen in m’n eigen belevingswereldje van heerlijke muziek. Tijdens hun optreden had ik het warm, had ik zoveel dorst dat zelfs bier er aantrekkelijk uitzag en moest ik op een gegeven moment ook nog plassen, maar het lijkt dan gewoon allemaal even niet zoveel uit te maken omdat ik weet dat dít het is. Bij elk concert vraag ik me altijd af of het het geld nou waard was, tot er één of twee nummers gespeeld zijn en ik geen plek zou kunnen bedenken waar ik liever zou willen zijn, zelfs ondanks bovenstaande omstandigheden.

Ook dit was weer zó goed, zó fijn. Bij The Script (afgelopen 20 maart) wist ik veel in woorden te vangen omdat ik ook vooral heel erg fan van die band was vanwege de teksten en de herinneringen, maar bij Imagine Dragons lag voor mij de focus ook vooral heel erg op de muziek die gewoon heel goed is. Het is lastig uit te leggen hoe een nummer live met een geweldige lichtshow en met zoveel mensen om je heen nog veel beter klinkt dat de studioversie, maar het verschil is groot. Concerten zijn vooral favoriet bij mij omdat alles zo intens is. De emoties van de bandleden, de focus op de muziek, de connectie met de mensen rondom je – vooral Hannah en ik raken goed op elkaar ingespeeld. Hoe lichamelijk moe ik na afloop ook ben, verder loop ik over van de energie en zou ik liever nog een paar uurtjes door dansen.

Imagine Dragons ging van I’m So Sorry naar On Top of the World. Veel van hun teksten zijn gerelateerd aan spijt (Polaroid, Shots, I Bet My Life, I’m So Sorry, Trouble, Second Chances) en dat is helemaal niet zo’n spelend thema in mijn leven, maar het maakt hun nummers wel heel menselijk en kwetsbaar en dus ook voor mij nog steeds heel mooi. Roots was wat mij betreft verreweg het lekkerste nummer, I Bet My Life het emotioneelste en Hopeless Opus een van de leukste. Van hun oude album speelden ze onder andere Amsterdam, Radioactive, Demons en Bleeding Out en ook die nummers maakten me zeer gelukkig. In hun laatste show van hun tour propten ze gitaarsolo’s, grapjes, akoestische versies, nog wat interpersoonlijke toespraakjes en fijne effecten (vooral bij Gold) en toen de confetti in de vorm van blaadjes uit de lucht kwam zetten bij The Fall was ik officieel overdonderd. Even geen woorden voor.

Imagine Dragons, your pitch is exceptional. #SmokeAndMirrorsTour

xxx

16 reacties

  1. Wat heb je dit weer fijn beschreven! :) Ik vind ze wel leuk op de radio, maar heb me verder eigenlijk nooit in hun muziek verdiept.
    Ik vind concerten ook altijd zo intens en dat is zo fijn inderdaad!

    1. Zeker! Kleinere en goedkopere concerten vind ik ook wel leuk, maar dit hele ‘massagebeuren’ maakt toch altijd wel het meeste indruk. Zoveel mensen voor dezelfde muziek, zo’n geweldige lichtshow… Wauw :)

  2. Oh je hebt de sfeer zo fijn weten te verwoorden, echt heel mooi! Ik vind concerten (en festivals eigenlijk ook) zo’n fijne beleving. De sfeer, de mensen, het moment.. echt heel bijzonder en tof!

  3. Ik ben ook geweest. :D Ooooh, het was zo fijn! Ik vond vooral de laatste twee nummers Fall en Dream met die confetti zo vet! Echt helemaal in m’n eigen wereldje toen.

  4. Leuheuk! Ik ben ook geweest en heb echt ZO intens genoten. Als ik alles zo terug lees krijg ik weer heel veel zin om te gaan. Ik heb tijdens een concert ook altijd zo’n verbonden gevoel met de mensen die er zijn. Allemaal daar voor dezelfde heerlijke muziek en de sfeer is gewoon zo fijn! Kan ook niet wachten op een nieuw album en een hopelijk bijbehorende nieuwe tour.

    1. Haha ja, dat is het voordeel van zulke lappen tekst over iets schrijven; als je het terugleest krijg je dat gevoel ook weer even een beetje terug. Ik vind het wel heel leuk van Imagine Dragons dat ze na een album niet helemaal ‘stoppen’ met muziek uitbrengen maar af en toe ook gewoon singles als Roots en I Was Me ertussendoor gooien! Mede daarom zie ik op dit moment eigenlijk nog veel liever een nieuw album (en (nieuwe) tour) van John Legend, The Script en – vooral – OneRepublic. Man, die laatste wil ik ook zó graag een keer live zien!

      1. Ja dat is ook zéker leuk! Maar een album vind ik toch nog wat specialer en dan kan ik gelijk genieten van heel veel nummers in een keer! The Script luister ik niet echt, ken alleen hun bekendste liedjes, de ‘radionummers’ zeg maar (misschien eens gaan luisteren dan?). Zelf vind ik Bastille ook hele fijne muziek hebben, vooral These Streets en Laura Palmer luister ik de laatste tijd veel (maar goed, mijn favorieten van een album switchen toch wel met enige regelmaat haha!), weet niet of je die kent? Ik vind het heel lekker in ieder geval!

Laat een antwoord achter aan Linda Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *