Going up, going down

Het artikel dat ik schreef over vriendschappen was er een vol positiviteit, een waar de genoemde personen enthousiast op reageerden en bovendien een waaruit mijn opa en oma (die alweer up to date waren toen ik er diezelfde zondagochtend was) weer eens terecht opmaakten dat ik van mijn leven geniet. Als je al wat meer artikelen van mijn hand gelezen hebt, zal dat je niet misschien zo verrassen; ik schrijf eigenlijk altijd met een optimistische insteek en voeg zodoende ook automatisch een positieve noot toe aan de blogposts die niet per se over een leuk onderwerp gaan. Op de momenten dat het zo uitkomt en ik gewoon even mijn hart wil luchten of iets serieuzers wil aansnijden, schrijf ik die minder vrolijke blogposts namelijk ook gewoon. Het komt minder vaak voor, dat wel, omdat het minder prioriteit heeft (mijn blog fungeert immers ook deels als herinneringenvangnet en ik heb leuke dingen liever scherp op mijn netvlies staan dan rotmomenten).

Toch betekent dat niet dat ik dat aspect laat voor wat het is: ik houd bij het schrijven van welk stuk dan ook, zelfs als het eigenlijk over iets heel fijns gaat, toch altijd in mijn achterhoofd dat negatieve dingen ook aan de lopende band plaatsvinden. En in dat opzicht verschilde het schrijven over het voorrecht dat vrienden heet.

Ik betwijfel of je die nuance kunt opmerken als je ‘alleen maar’ lezer bent, aangezien het vooral iets is wat onbewust in mijn hoofd meespeelt. Over het algemeen ben ik vrij nuchter en down-to-earth en vooral ook groot fan van relativeren. Dat merk ik aan mezelf als ik schrijf over goede dagen of weken, omdat ik altijd wel ergens tussen een paar alinea’s door een zin wijd aan dingen die niet goed gingen. Het is aan de ene kant alsof ik mezelf er, als ik het later teruglees, van wil verzekeren dat niet alles perfect hoeft te zijn om gelukkig te zijn, en aan de andere kant ook alsof ik mijn eigen geluk een klein beetje ondermijn. Alsof ik wil zeggen ‘ik was gelukkig, maar zó extraordinair was het nou ook weer niet’. Het is een manier om ruimte voor verbetering open te laten en tegelijkertijd een manier om de drempel voor een positieve ervaring te verlagen.

Dat doe ik deels voor mezelf, maar dan wel voor mezelf als lézer (aangezien ik er nogal een handje van heb om mijn eigen archieven te lezen). Het is dan geen grote stap meer om te bedenken dat ik het ook deels doe voor andere mensen die meelezen, vooral de personen die niet dicht bij me staan. Het ‘waarom’ is iets waar ik de afgelopen week wat gedachten aan heb gewijd, maar eigenlijk vrij snel over uitgedacht was: het fenomeen van ‘perfecte levens’ was (en is, misschien) typisch zo’n ding waar ik een enorme hekel aan had.

Ik kon een paar jaar geleden blogs, Facebookberichtjes of Instagramfoto’s lezen of bekijken die louter lyrisch waren en ze, zonder het die persoon te misgunnen, toch bloedirritant vinden. Jaloezie zou ik het ook niet willen noemen, maar ik vond het gewoon niet chill als mensen altijd alleen maar deden alsof alles leuk was omdat ik, terwijl ik heel goed wist dat het niet klopte, wél merkte dat ik misleid werd door die beelden.

In die tijd (ik praat over een jaartje of drie, vier terug) zat er niet echt een filosofie achter waarom ik deed wat ik deed. Het gevoel dat mijn leven een stuk minder fabulous was alleen omdat dat van anderen een aaneenschakeling van fijne evenementen leek, beïnvloedde me onbewust echter wel om later zoveel mogelijk mijn best te doen dat voor anderen te voorkomen. Ik wil leuke dingen delen, zonder het beeld te scheppen dat ik een geweldig leven leid; in elk geval zonder anderen onzeker te maken over dat van hun. Een hoop mensen zullen daar allang niet meer zo vatbaar voor zijn en zich misschien helemaal niet aangesproken voelen, maar uit eigen ervaring weet ik ook dat het makkelijker gaat dan je zou denken.

Toen een vage kennis me in een gesprekje (toen ik onder andere net een paar dagen in Parijs had gezeten met vrienden) meldde dat ik in zijn ogen toch best wel een chill en relaxed leven leidde had ‘ie aan de ene kant gewoon gelijk, maar begon ik het ook gelijk te relativeren. Datzelfde doe ik als mensen verzuchten dat het leven ze een stukje makkelijker lijkt als ze achten in plaats van vijven halen, terwijl ik hen juist ontzettend leuke persoonlijkheden vind. Het gras is nou eenmaal groener bij de buurman en al zeker op het internet, waar je buurman zelf nog vrolijk even een filtertje over z’n gras heen gooit om het groener te laten lijken.

Toch viel er pas iets op z’n plek. Ik had net een artikel geschreven over het vacuüm van geluk van het weekend daarvoor toen ik mezelf als gefrustreerd, onbegrepen, teleurgesteld en geconfronteerd vond. Iedereen en alles was weer even zo menselijk (om)dat ik aan alles begon te twijfelen en het was de opstapeling van dingen op precies hetzelfde tijdstip die het ‘m deed, gewoon, zomaar. Ondanks het feit dat ik uiteraard niet van dat gevoel genoten heb was er toch een soort berusting, meer dan anders.

Als er meer goede dingen zijn is er namelijk vanzelfsprekend ook meer dat fout kan gaan en dat heeft niets met ying en yang of straf te maken, maar wat mij betreft wel met de menselijke neiging om dingen te verkloten. Ik heb een tijd lang altijd ‘gezocht’ naar zwarte randjes in goede momenten zodat ik alles kon relativeren, maar de laatste tijd heb ik meer geleerd om emoties puur te ervaren (dus zonder ze als een soort RAW-bestand achteraf nog even na te bewerken) en besefte ik ook dat dat juist niet altijd zo is. Sommige dingen herinner ik me echt als intens geluk en dat betekent dan niet dat ik naïef was. Simpelweg: het leven kent inderdaad genoeg mindere kanten, maar die zogenaamde ‘downs’ zitten niet altijd in ups verweven.

In plaats daarvan zijn ze soms bijzonder goed gescheiden. De ene week ben ik omringd met leuke dingen en heb ik een agenda vol, terwijl dat een paar dagen erna opeens heel anders kan zijn en ik me zelfs rrn beetje alleen voel. ‘Vroeger’ vroeg ik me, als ik gezellige foto’s op social media zag van anderen terwijl ik me eigenlijk thuis lichtelijk verveelde, nog wel eens af waarom dat op dat moment niet aan mij besteed was; nu heb ik daar een stuk minder moeite mee omdat ik me bedenk dat het een volgende keer weer andersom is. Bloggen vind ik nog steeds zo fijn omdat ik daarmee lekker eerlijk kan zijn en over allerlei verschillende aspecten van mijn leven kan schrijven, maar als ik nu door iemands Instagramfeed scroll en een rappe opeenvolging van plaatjes van fijne bijeenkomsten zie beïnvloedt dat me veel minder. Ik lijk beter aan te voelen dat dat de momenten zijn waarop mensen zo gelukkig zijn dat ze het niet voor zich kunnen houden, dat dat gevoel vaak ook echt is, maar dat bij alle andere momenten niet de behoefte wordt gevoeld om ze te delen (of vast te leggen). En dat dat júist is omdat die momenten soms gewoon oké zijn, maar soms ook volkomen kut.

Ik weet niet welke boodschap jij uit dit onheldere verhaal kan halen, vooral omdat ik niet precies weet of jouw beginstandpunt hetzelfde was als de mijne (namelijk dat perfecte levens op social media heel irritant zijn). Ondanks dat wilde ik het toch delen vanwege de rust en tevredenheid die ik opeens ervoer en zo fijn vond. Net zo chill als de realisatie dat iemands leven niet leuker als er toevallig veel foto’s van zijn. Social media en in general de buitenkant van mensen is niet per se fake, maar het is wel een eenzijdig beeld met alleen maar de hoogtepunten (of goedgelukte foto’s) van iemands hele leven. Therefore: praat met mensen op een ander niveau, ontmoet ze daar in hun menselijkheid, en verlies je zelfwaarde nooit in de vergelijking van jouw leven met dat van anderen – online.

xxx