Waar ik aan gewend raakte

Gewenning is een goed iets, denk ik. Het maakt je flexibel, omdat je nieuwe dingen niet eeuwig als ‘nieuw’ blijft zien en er dus al snel goed mee om kan gaan. Er kan in één dag alleen al zoveel gebeuren dat een beetje aanpassingsvermogen zeer gewenst is als je een redelijk stressvrij leven wilt leven. Je aanpassen is echter de actieve kant van wennen en iets totaal anders dan wat me vorige week opviel, namelijk het passieve gewend raken aan dingen omdat ze al zo lang zo gaan, of omdat je ze al zo lang hebt.

Zo was het in de toetsweek dat ik me realiseerde dat ik meer dan gewend ben geraakt aan het feit dat mijn cijfers altijd tussen de 7,0/7,5 en de 9,5 liggen. Dat is ook gewoon al zo lang en zo constant dat klasgenoten me niet eens meer echt serieus nemen als ik na afloop van een toets roep dat ‘ie wat minder ging; hoewel ik daar op dat moment dan echt van overtuigd ben moet ik ze achteraf vaak toch gelijk geven omdat ik gewoon weer een ruime voldoende heb gehaald. Ik weet eerlijk gezegd niet beter dan dat leren me makkelijk lukt en misschien neem ik dat gedeelte dus een beetje for granted, maar aan de andere kant zou ik niet willen stellen dat die cijfers me allemaal aan komen waaien door een gunstige combinatie van genen. Ik let redelijk op in lessen, houd het meeste van mijn huiswerk blij, vat veel samen en leer genoeg voor mijn toetsen en dat heeft er mede voor gezorgd dat ik al bijna zes jaar de reputatie van een slim meisje heb in mijn vriendenkring. Iets waar niets mis mee is (aangezien ik altijd van mening ben geweest dat het niet nodig zou moeten zijn om het een beetje weg te moffelen, alleen maar omdat het toevallig een tikje afwijkend is), maar het schept wel verwachtingen. Voor anderen, maar misschien ook vooral wel voor mezelf.

IMG_0912b

IMG_0921b

IMG_0915b

Enigszins onbewust ben ik er namelijk aan gewend geraakt dat ik achten en negens haal en ben ik daar dus ook vanzelf waarde aan gaan hechten, omdat ik er blijkbaar goed in ben en het me op de een of andere manier onderscheidt. Als ik een zes zou halen terwijl ik wel goed geleerd heb, zou dat me toch lichtelijk onzeker maken over mezelf terwijl ik – als ik erover nadenk – cijfers helemaal niet zo belangrijk vind. In een goede toetsweek maak ik er graag een soort sport van voor mezelf om er het meeste uit te halen, maar dat is vooral omdat ik weet dat ik het prima kan en mijn hersens kan benutten zonder er al teveel moeite voor te doen. Uiteindelijk vind ik dat negens je bepaald geen beter mens maken dan keurige zevens; het zegt zo weinig over je persoonlijkheid, over wie je in de kern echt bent.

Een zelfde voorbeeld kan ik geven over mijn figuur en mijn gewicht. Naast ‘slim’ werd ik vroeger ook vooral als ‘dun’ (de ongenuanceerde versie van ‘slank’ die kinderen graag hanteren, vandaar ook ‘vroeger’; hoewel ik toen misschien ook wel echt dun was, maar dat terzijde) getypeerd. Dat was opnieuw niet iets waar ik echt iets voor deed, want ik mocht dan wel turnen en paardrijden, ik hield bepaald niet van elke andere sport en ook dat verborg ik niet. Mijn moeder had en heeft nou eenmaal een zeer gunstig pakket aan genen op dat gebied dat ze ook nog eens aan mij doorgegeven heeft en dat valt sommige mensen op. In zekere zin raakte ik zo gewend aan het feit dat ik bijna altijd de ‘dunste’ was in een gezelschap dat ik mezelf er nu soms op betrap dat ik andere meiden vanaf de rand van het zwembad in me opneem en vergelijk met mezelf, ondanks dat ik eigenlijk hartstikke tevreden ben over mijn lichaam. Het maakt me dan ook niet echt onzeker, maar ik vind het wel opvallend dat ik er zo aan gewend ben geraakt dat ik als dunste van de groep werd neergezet dat ik nu soms automatisch check of die rol nu (lees: een aantal jaren en rondingen en navenante kilo’s verder) ook aan mij is toebedeeld. Alsof ik er eigenlijk tóch waarde aan hecht.

Mijn reputatie van een slim en slank meisje heeft me al meerdere keren doen nadenken over wat ik nou echt belangrijk vind. Ik bedoel, die hoge cijfers en platte buik zijn prima hoor, maar wie zou ik zijn als ik opeens minder goed kon leren? Zou ik nog steeds dezelfde Hester zijn als ik misschien wel ontevredener in de spiegel zou kijken dan ik nu doe? En vooral: is mijn persoonlijkheid zo sterk afhankelijk van de dingen waar ik aan gewend ben geraakt, zoals mijn woonplaats, mijn daginvulling, mijn vrienden? Ik zou graag willen dat ik die laatste vraag kan beantwoorden met een soort zaligmakend gegeven van een ziel die niet onderhevig is aan dit soort factoren, maar toch denk ik dat dat iets te spiritueel gedacht is. Het is nu eenmaal zo dat ik als persoon sterk gevormd word door mijn omgevingsfactoren en óók door de dingen die nu eenmaal bij me horen zoals mijn IQ en mijn figuur. Aan de andere kant vind ik wel dat ik kan kiezen hoeveel waarde ik er precies aan hecht. Zo heb ik volgens mij al twee tot drie jaar niet op de weegschaal gestaan, simpelweg omdat ik weet dat ik cijfers veel te leuk vind. Ik houd van het controleerbare, hoe het je een naleefbaar doel kan geven, maar ik wil mezelf juist helemaal niet definiëren bij prestaties en cijfers.

Liever zou ik me ontwikkelen als inspirerend, eigen, positief, mooi persoon. Dat ik dan misschien ook gemotiveerd genoeg ben om retehoge cijfers te halen is uiteraard een fijne bijkomstigheid, maar dan komt het in elk geval voort uit een karaktereigenschap die ik mijn hele leven lang voor verschillende doeleinden kan inzetten in plaats van het lege ‘ik wil gewoon negens halen’.

Aan welke dingen die typisch zijn voor jou ben je gewend geraakt en daarom – onbewust – waarde gaan hechten? Is dat terecht of eigenlijk niet?  

Sidenote 1: Shit, nu heb ik nog niet eens verteld over de hedonistische tredmolen waardoor je telkens gewend raakt aan iets en dus weer een hoger doel voor jezelf stelt (zoals bijvoorbeeld een acht in plaats van een zeven). Is wel interessant, mocht je je vervelen.
Sidenote 2: Ik schrijf dit op zondag (officieel maandag tho, gefeliciteerd Niels!) dus ik vind dat ik het er wel even bij mag vermelden: ik geloof erin dat God mij juist wel als een eigen persoon kent en mij los ziet van al mijn cijfers en prestaties. Dat geeft ook rust om niet alles altijd perfect te willen doen en keiharde cijfers los te kunnen laten. Chille gedachte, eigenlijk.

13 reacties

  1. Wat een onwijs mooie foto’s!
    Ik ben ook altijd de dunste geweest in mijn vriendengroepje (en eigenlijk overal) en dat definieerde mij ook heel erg toen, maar nu ben ik 9 van de 10 keer nog de dunste (ik vond ‘dun’ vroeger trouwens ook een heel stom woord, haha), maar vind ik niet meer dat het me definieert.

    Vroeger ben ik ook vaak creatief genoemd en dat is toch wel iets waar ik een beetje waarde aan ben gaan hechten. Als mensen me nu dan ook vragen om een ‘goede’ eigenschap van mezelf te noemen, zeg ik standaard vol trots dat ik best creatief ben, ook al is mijn creativiteit op sommige vlakken misschien wat verminderd.

    1. Thanks! Bij ‘nieuwe vrienden’ word ik ook niet meer per se gekenmerkt als ‘dun’, maar ik heb ook nog een aantal vrienden die ik al heel lang ken en dan is dat wel meer. Dan is het dus ‘ja maar jij kan zoveel eten als je wil en dan kom je nog niet aan’ en ‘ja maar mij haalt toch wel een negen’, haha. Creatief zijn is gelukkig ook wel echt iets waarbij het niet erg is om er waarde aan te hechten, lijkt me!

  2. Ik vind het altijd zo leuk om je posts te lezen! Heerlijk eerlijk en vaak ook best herkenbare gedachtes, maar dan een stuk mooier verwoord. Ik heb in dit geval een beetje het tegenovergestelde van jou, ik ben zo gewend geraakt aan het niet halen van een tentamen (of op de middelbare school: een onvoldoende halen voor een toets) dat ik er wel van baalde, maar er niet meer zo erg van opkeek. Wel extra leuk dan trouwens als ik een 7,8 of 9 haalde! (En uiteindelijk met geen 1 onvoldoende de havo afgemaakt, dus ik ben tevreden ;)) Maar leuk om je gedachten spinsels te lezen en om er eens over na te denken!

  3. Wat goed verwoord en heerlijk geschreven. Ik vind het echt fijn hoe je op je blog de tijd neemt om je gedachten te verwoorden. Ik herken het ook wel enigszins, zeker van de cijfers. Ik ben er ook enorm aan gewend geraakt en heb er moeite mee om het los te laten. Nu ik ook aan mijn piekeren en angsten werk merk ik dat ik zelfs daaraan gewend ben. Het voelt soms raar om dat los te laten omdat het zo ‘eigen’ is geworden, dat ik me moeilijk kan voorstellen hoe het zonder is. Het is ook niet slecht om gewend te raken aan sommige dingen, als je jezelf ook maar blijft ontwikkelen en tevreden blijft met jezelf. Negatieve dingen zoals teveel piekeren moet je natuurlijk weer niet aan gewend raken. Het blijft allemaal lastig soms.

    1. Haha, dat vind ik stiekem zelf ook fijn :) Kan ik me heel goed voorstellen! Als je bekend staat als iemand die vaak piekert en over dingen in zit, of je ziet jezelf zo en bent gewend aan dat gedachtepatroon, dan lijkt het me ook lastig om het los te laten – ook al is het niet echt meer ‘nodig’. Ik weet nog dat ik bij mijn alternatieve arts kwam voor mijn zuivelallergie en dat zij ook aangaf dat sommige mensen niet alles probeerden om van een allergie oid af te komen omdat ze er eigenlijk een soort van aan ‘gewend’ waren geraakt en het dus niet meer kwijt wilden. Best raar, eigenlijk, maar ook dat kan ik me wel inbeelden: als je niet meer diegene bent met die allergie, of diegene die altijd zoveel piekert, wie ben je dan eigenlijk nog wél?

  4. Oh, dat van die cijfers is echt enorm herkenbaar: mijn klasgenoten beginnen echt steevast te lachen als ik zeg dat ik ‘m moeilijk vond, want dan haal ik toch gewoon een goed cijfer. Het is zelfs zo erg dat ik gewoon echt moet slikken als ik een wat lager cijfer haal (tussen de zes en de zeven) omdat ik dat gewoon niet van mezelf gewend ben: precies wat jij zegt dus. Mooi geschreven weer.

    1. Haha jep, same here! Al werd mijn vermoeden vandaag wel bevestigd door mijn Latijnleraar die bezig was met het nakijken van de toetsen dat ik ‘m echt redelijk verpest heb, haha. Maar in general eindig ik toch altijd weer met een prima cijfer (en toch durf ik daar niet altijd op te vertrouwen, want zo werkt het ook weer niet).

  5. Sorry dat ik het wéér zeg, maar ik ga het toch doen: dit is zo herkenbaar. Ik heb onder mijn vriendinnen de reputatie als… nou ja, iemand die goed is in Nederlands. Ik ben zo iemand die met moeite zichzelf kan inhouden om mensen niet constant te verbeteren (heel irritant, ik weet het…) en ik gebruik woorden en uitdrukkingen die anderen helemaal niet kennen.
    Nu heb ik deze donderdag een MEGA proefwerk over formuleren en als ik daar een slecht cijfer voor haal, voelt dat toch een beetje als afgaan. Er wordt toch een beetje van mij verwacht dat ik een dikke voldoende haal, met mijn betweterige gedrag. Dat gá ik ook wel halen, want ik heb het benodigde inzicht gewoon, maar die ‘druk´ maakt me toch wat minder zeker.

    1. Haha, wat erg eigenlijk dat zoveel mensen zich erin herkennen! Die druk vind ik inderdaad ook vervelend. Er wordt gewoon regelmatig aan me gevraagd wat ik voor een toets had en als mensen dan hoger hadden dan ik zien ze dat echt als een soort prestatie (het is niet alsof ik de allerslimste van heel V6 ben, maar het zijn vaak de mensen die ook een maatschappijprofiel hebben en soms gewoon wat minder überslim zijn dan diehard NT’ers oid). Ik kan dus ook niet echt ‘ongezien’ een 6 halen ofzo, haha. Dat moet ik ook niet willen vind ik, want het zou wel heel flauw zijn als ik zou doen alsof ik écht altijd alleen maar negens haal, maar toch. Met die druk leer je wel een beetje omgaan en toch moet je er in zekere zin ook wel tegen kunnen: dat mensen op die manier een oordeel over je vellen. En dat je dan soms gewoon denkt: oké, prima, maar ik trek me er even niet zoveel van aan.
      Ik ben overigens ook zo’n Nederlandstype en ik had een 6,9 voor een formulerentoets, maar onze Nederlandsdocent is er ook wel echt eentje waar je slecht hoge cijfers bij kan halen, haha. Succes morgen!

  6. ha Hester, wat een mooie blog! Je kunt echt heerlijk schrijven en op de een of andere manier doen je gedachten me denken aan mezelf toen ik in de zesde zat (ben nu 26 ;-)). Dankjewel en ik blijf je volgende blogs graag lezen!

  7. Dag Hester, ik lees hier al een paar jaar zo heel af en toe mee. Onlangs kwam ik hier weer toevallig terug. Wat ben je gegroeid. Heel leuk om te observeren als outsider.

    Dan iets specifieker over deze blog. Ik ben een héél stuk ouder dan jij, en het valt me op hoe erg jij nu al de nagel op de kop slaat. Hoe erg zijn je persoonlijkheid, en je zelfwaarde, en de mate van je geluk, afhankelijk van de omstandigheden waarin je leeft? Zowel Epicurus als de Stoa vroegen zich soortgelijke dingen af. In mijn eigen leven bleek ik helemaal in elkaar te zakken toen een aantal gewoontes en privileges wegvielen. Nu, jaren later, durf ik voorzichtig te zeggen dat die neiging zeer begrijpelijk is. Maar ik heb wel spijt dat ik niet beter voor mezelf kon zorgen, dat ik niet lekkerder in mijn vel zat, en dat heeft volgens mij wel extreem veel te maken met een modus vinden die jezelf accepteert zoals je bent, los van prestaties, een interessant leven, en een grappige vriendenkring, hoe cliché dat in deze tijd ook klinkt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *