Toekomstig

IMG_0315b

De afgelopen week stond ik er onbewust opeens vaak bij stil: de toekomst. Ik vermaak me nog steeds prima op de middelbare, maar qua schoolwerk is mijn examenjaar allesbehalve het chillste jaar en elke keer als ik me bedenk dat ik dit ooit allemaal afgerond heb, vraag ik me bijna automatisch af hoe mijn leven er over een jaartje uit zal zien. Als het goed is studeer ik dan iets in de richting van Taalwetenschap of Nederlands, waarschijnlijk in Utrecht, en met een beetje geluk zit ik ook bij een studentenvereniging (‘geluk’ klinkt misschien een beetje misplaatst, maar ik hoop eigenlijk gewoon dat het me lukt om een studie en een studentenvereniging in een andere stad dan mijn woonplaats te kunnen combineren, aangezien het me wel ontzettend gezellig lijkt). Ik ben benieuwd hoe goed het me bevalt, hoe erg en hoe snel ik mijn draai kan vinden, hoe mijn vriendschappen met mijn vrienden van nu dan zijn, hoe mijn sociale leven er op dat moment uitziet, hoe ik dan terugkijk op de dingen die nu gebeuren en gaan gebeuren en eigenlijk ook gewoon hoe tevreden ik op dat moment ben.

Een studentenleven was een soort toekomstmuziek die op een heel laag volume als achtergrondvolume functioneerde en hoewel dat nu nog steeds zo is, merk ik tussen de gesprekken over examenreizen (van andere mensen hoor, ik heb nog niets excitings besproken) door toch dat het dichterbij komt. Het is nog te vroeg en te onduidelijk om me er zorgen om te maken en überhaupt wil ik me er niet echt zorgen om maken, maar het is wel een soort sprong in het diepe. Ik heb nog nooit een keuze gemaakt die echt zoveel verschil zou maken voor de rest van mijn leven, denk ik: de keuze voor mijn middelbare school bijvoorbeeld lag ontzettend voor de hand en de rest van die zes jaar waren eigenlijk ook al een soort van van tevoren uitgestippeld. Een stad, een studie en een invulling van je vrije tijd (die natuurlijk wel redelijk hetzelfde blijft, maar wel of geen studentenvereniging maakt al erg veel uit) kiezen en voor 90% nieuwe mensen leren kennen heeft veel meer te maken met opgroeien, met een eigen leven leiden, met keuzes maken en daar verantwoordelijk voor zijn. En misschien ook wel met het voldoen aan verwachtingen van de mensen om je heen en je ouders (of juist niet).

Dat zag ik afgelopen zondag ook terug toen mijn ouders, mijn zus en ik op één dag alle drie mijn nichten bezochten die toevallig allemaal verhuisd waren in de afgelopen paar maanden en nu verspreid over Deventer en Zwolle wonen. Ik weet nog dat ik bij mijn oom en tante thuiskwam en zij ongeveer de leeftijd van mijn zus en mij hadden en eigenlijk zie ik ze nu ook vooral nog op familieaangelegenheden bij mijn oom en tante, dus is het extra leuk om ze allemaal een keer in hun eigen huis, met hun eigen leven te zien. Ik vind het bijzonder om te zien, bijzonder ook hoe ik afgelopen zaterdag mijn eerste rijles had. Hoewel het helemaal niets raars is in mijn vriendenkring is het wel overduidelijk iets wat bij ‘het volwassen leven’ hoort. Die avond tafelden mijn ouders, zus en ik wat langer dan normaal, waarna we op de bank neerstreken om een film te kijken en ik bedacht me dat dat misschien wel precies is hoe het voelt als mijn zus en ik op kamers wonen en thuis zijn in de weekenden. Ongeveer hetzelfde gevoel als ik die middag had, toen ik op mijn kamer zat en me afvroeg hoe mijn kamer over één of twee jaar aan zou voelen, als ik er misschien wel minder vaak ben en in elk geval met andere dingen bezig ben.

Dat denken aan de toekomst had misschien ook wel alles te maken met de aanslagen in Parijs op vrijdagavond. Ik wilde op tijd gaan slapen totdat Niels me al vrij snel een berichtje stuurde dat het weer mis was. Gaan slapen terwijl een paar honderd kilometer verderop mensen doodsangsten uitstonden en de wereld even op z’n kop stond voelde ontzettend onrechtvaardig en dus volgde ik alles. Ik weet dat mensen zeggen dat dit net zo hard – en zelfs dagelijks – gebeurt in andere landen en dat ze er eigenlijk maar niets over zeggen of schrijven, maar ik wil dat wel. Het kwam hard binnen bij mij, misschien omdat ik de avond ervoor zelf in zo’n concerthal als Bataclan stond, misschien omdat ik zelf een reisje Parijs gepland heb staan. Het ging me niet eens zozeer om het ‘it could’ve been me‘-gevoel, maar het feit dat er onveiligheid is, zoveel haat en nog meer onrecht. Ik wil niet geloven dat angsten gegrond zijn. Dat er mensen zijn die denken dat het oké is om een willekeurig mens aan gevoelens, plannen en dromen kapot te schieten terwijl diegene precies probeert om het leven te vieren in een restaurant of een concerthal.

De toekomst is vaker dan normaal in m’n gedachten, maar gelukkig is dat niet per se negatief. Sure, er kan nog een hoop shit gebeuren en ik weet ook echt wel dat ik me binnen nu en een jaar een aantal keer verloren zal hebben gevoeld, maar dat de toekomst onzeker is kan net zo goed betekenen dat ‘ie een hoop goede dingen bevat, ook al is het misschien lastiger on die concreet te bedenken. Er kwam niet voor niets een gelukzalige glimlach op m’n gezicht toen ik zag dat Word Porn één van mijn favorieten had gepost. “Don’t give up now. Chances are your best kiss, your hardest laugh and your greatest day are still yet to come.”

5 reacties

  1. Het eindexamenjaar + toekomstdenken is inderdaad een gouden combinatie, vooral de gedachte aan een nieuwe studie sleepte mij (ooit, heel heel lang geleden) de laatste loodjes door!
    Vind het trouwens heel mooi dat je met hoop afsluit, de wereld is een zootje, nog meer dan dat het al was & die quote is een prachtig lichtpuntje <3

  2. Mooie afsluiter – wat Emma ook al zei, sluit ik me bij aan :)
    Ik herinner me mijn examenjaar nog zó goed… Het belangrijkste is dat je echt ervan geniet, naast al het harde werken, want dat is zó belangrijk op dit moment!

  3. Dat gevoel dat je hier omschrijft herken ik helemaal. In mijn laatste jaar van havo had ik er minder last van maar in mijn examenjaar van vwo merkte ik heel erg dat ik ergens wel verlangde naar een nieuw soort fase in mijn leven en (positieve) verandering. De kunst is om aan de ene kant te blijven genieten van je examenjaar en het zeker niet te overhaasten, maar aan de andere kant uit te kunnen kijken naar leuke nieuwe dingen. Ik geef toe, zeker toen ik alle examens en vakken zat begon te worden was uitkijken naar het studeren ook weer heel motiverend. Succes nog met het komende halfjaar !

  4. Ik herken dit helemaal niet. Ik was nog helemaal niet bezig met de toekomst toen ik klaar was met de HAVO. Ik ging gewoon een studie doen die mijn ouders bij mij vonden passen en dacht daar toen nog niet over na. Nu een aantal jaar later denk ik er pas aan. Heel veel succes komend half jaar. Blijf lekker genieten van de leuke dingen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *