October fifteen’s music

Ik ben al drie minuten aan het nadenken wat ik van oktober moet zeggen. Ik geloof dat ik er de eerste vier dagen heel veel zin in had en toen ergens heb besloten dat ik veel meer zin had in november en dat oktober eigenlijk een beetje saai was – wat niet per se heel erg terecht was, maar als ik iets eenmaal als niet-zo-exciting bestempel dan kom ik daar vaak niet zo snel op terug. Aan de andere kant is een maand eigenlijk ook een veel te groot tijdsbestek om een eenduidige mening over te hebben en is het vooral het belangrijkst dat ik gewoon van alle afzonderlijke dingen heb genoten en, in het kader van deze blogpost, een beetje goede muziek heb geluisterd. Luckily that did happen! Mijn oktoberplaylist bevat 29 nummers die toevallig allemaal redelijk related zijn aan de afgelopen weken, dus in plaats van alles in één alinea te stoppen kan ik mooi aan de hand van een selectie favoriete nummers oktober recappen.

De eerste dagen luisterde ik vooral nieuwe nummers als How Deep Is Your Love – Calvin Harris & Disciples (nadat ‘ie een hele wiskundeles in m’n hoofd had gezeten) en Otherwise – MOKS ft. James Arthur (nadat ik ermee wakker was geworden, klinkt gelukkig een stuk beter door mijn boxjes dan door mijn radiowekker). James Arthur duikt tegenwoordig wel vaker op in nummers met andere artiesten en ik vind zijn stem sinds ik Impossible en Recovery grijs draaide in 2014 al heel fijn, dus dat is bijna altijd goed. Ellie Goulding kwam met On My Mind en ik moest er een beetje aan wennen, maar eigenlijk ben ik sowieso nooit een diehard fan geweest dus zo heel veel maakte het me niet uit of ik het wat vond. Het was in elk geval wel een prima powersong voor in de toetsweek, die in de eerste week van oktober plaatsvond.

In diezelfde week luisterde ik het ontzettend foute nummer Where the Party At – Jagged Edge ft. Nelly net iets te vaak, maar als je je de hele week omringt met geschiedenis, kcv, Latijn, Frans en Engels is het nou eenmaal een fijn hersenloos verzetje. Ik viel opnieuw voor John Legend, dit keer ‘My Imagination‘, een vrij recent nummer (juni) voor een film. Zijn stem vind ik echt geweldig en ik denk niet dat ik daar ooit nog anders over ga denken, vandaar dat ‘ie nog geregeld in playlists voorbij komt. Daarnaast vind ik de tekst ‘To hide in my imagination, there is always magic waiting. Never counting time, always on my mind. There’s a place that only I see, far away from all that haunts me. Inch by inch creating in my imagination’ ook nog eens goed, want ik zie mijn verbeelding ook nog vaak genoeg als ‘safe haven’.

De toetsweek was gelukkig niet intens druk en mijn cijfers waren weer meer dan prima. Het weekend erna was helaas niet alleen maar chillen, want ik moest nog een boekverslag inleveren en heb dus nog heel braaf Zomerhuis van zwembad van Herman Koch gelezen. Verder chillde ik weer een avondje bij een vriend en luisterde ik veel naar She Looks To Me – Red Hot Chili Peppers, Remembering Myself – Stephen en Like a River Runs – Bleachers ft. Sia. Stephen blijkt ooit een soort succes te hebben gehad met Bullet Train, maar ik ken ‘m verder niet (een vriend van me deelde dit nummer dan ook op Facebook, vandaar) – ik weet alleen dat ik dit nummer wel heel sterk vind. Sia vind ik bijna net zo onvoorwaardelijk goed als John Legend omdat ze zo’n slepende, maar toch krachtige stem heeft én zoveel talent heeft dat ze zelfs enorm veel nummers schrijft. Ik ben heel erg benieuwd naar haar nieuwe album, hoewel er heel veel albums uitkomen van favoriete artiesten deze periode en het nog een soort van moeilijk wordt om ze allemaal te beluisteren en écht te leren kennen.

In de week die volgde luisterde ik eerst nog naar Youth – Sydnee Carter en Hands of Love – Miley Cyrus, maar ik moet zeggen dat ik al snel overschakelde op grover geschut als The Arctic Monkeys (die er alleen niet specifiek instaan) en With Me – Sum41, onder andere naar aanleiding van Emma’s artikel. Het was een onwijs drukke week waarin ik een La Place-date had met Hannah, naar een studie- en beroepenavond ging, twee verslagen inleverde en een literatuurpresentatie hield en op vrijdag een heel nuttige debattraining volgde. Van al het plannen en verslagen schrijven raakte ik m’n woorden een beetje kwijt, maar punkrock is dan ideaal om de ‘leegte’ op te vullen en gewoon even naar te luisteren zonder verder nog na te hoeven denken. Erg fijn.

Daarna brak de herfstvakantie aan, die ik begon in Leiden voor de Open Dag van de universiteit. Ik weet niet precies wat het was maar Writing’s On The Wall van Sam Smith was opeens mijn jam en heb ik vooral tijdens het douchen flink door de badkamer laten schallen (voor zover dat kan met een iPhone). Diezelfde zaterdagavond at ik met heel leuke mensen een burger bij Havana waarna we naar een goochelshow van een oud-schoolgenoot gingen en we waren niet de meest serieuze toeschouwers maar het was vooral wel heel erg leuk. Handig ook vooral dat alles vijf minuten van mijn huis vandaan was zodat we daarna nog even bij mij thuis konden crashen. Een support act zong Skyfall van Adele en dat nummer sloot wel mooi aan bij mijn melodramatische state of mind van de laatste dagen (of eigenlijk zijn beide nummers gewoon James Bond-related) dus luisterde ik die ook veel te vaak.

Wat ik in de herfstvakantie deed kwam hier en hier al voorbij en op de spaarzame momenten dat ik thuis was en niet aan het lezen was stond ondere andere Love Me So van Stereo Kicks veel aan. ‘Cos darling I have been crying on my bedroom floor, wishing I was still in your arms. There I always seemed so sure that you love me, that you love me so. Misschien niet de meest originele tekst (het is dan ook een typische boyband kwam ik net achter), maar ik vind ‘m toch redelijk sterk. Terwijl ik zelfportretten schoot voor dit artikel luisterde ik naar Will And The People en zong ik mee met Trustworthy Rock en daarna kwam er eigenlijk al snel een einde aan mijn vakantie. In het laatste weekend vierden we mijn zus’ verjaardag en ging de wintertijd in en de bijbehorende donkerte deed me enorm verlangen naar nummers als Orphan – Toto. Toto kende ik uiteraard al, dit nummer ontdekte ik pas toen ik toevallig wat meer nummers van ze luisterde en ik was hooked. You’re never alone in the world, you believe in each and every one of us, you’re never alone in the world. Heerlijke wintervibe.

De laatste dagen van oktober luisterde ik eigenlijk alleen deze playlist nog en stiekem ook al die van november omdat ik na 25 dagen vaak al wel weer klaar ben met een maand. November was vaak een beetje een ondergeschoven kindje bij mij, de nietszeggende maand voor december, maar er staan nu al drie dingen gepland waar ik allemaal heel veel zin in heb en geen toetsweek en wel truien en donkerheid en ik weet niet precies waarom but I’m feeling this. Ik hoop dat ik nog steeds zo enthousiast ben als ik de blogpost over die playlist schrijf.

Wat moet ik écht luisteren in november/welk nummer was typisch voor jouw oktober?

4 reacties

  1. Dat liedje van John Legend kende ik nog niet, dankjewel! Die gaat in mijn playlist :)
    Ik heb ontzettend veel geluisterd naar August’s Rhapsody van August Rush – ik kende het niet maar kwam het toevallig tegen. Ik vind het zo mooi! En ook veel naar London Grammar want ik vind haar stem heel mooi, vooral ‘wasting my younger years’ stond regelmatig aan :)

    Ik ga weer naar je lijstje luisteren ^^

  2. JE LUISTERDE GEWOON NAAR WILL AND THE PEOPLE WAZDEZE. Haha, nee, wat een divers overzicht aan liedjes komt hier voorbij. Ik luisterde in oktober heel veel naar de muziek van rhcp & dat was een fijn iets. Oh en dat nieuwe nummer van Adele is ook liefde. Normaal heb ik een gruwelijke hekel aan haar stem, maar oh wat is dit fijn.
    Liedjes die ik opzocht na het horen op de radio: everything everything – spring/summer/winter/dread & Marcuss Marr & Chet Faker – The look in your eyes, om te doen alsof de zon schijnt & het voorjaarsdansjes zijn. Voor behoefte aan een rammelend brits gitaarbandje kan ik the Jacques aanraden, ik zag ze voorbijkomen op de live stream van London Calling & ben verkocht. Oh en de DMA’s zijn ook heel fijn in het gehoor liggend, voornamelijk ‘your low’ & ‘delete’ maar ik ben zo overtuigd van die hele ep dat ik meteen de hele ep aangeschaft heb :D

    1. Hahaha ja ik moest stiekem al even aan je denken! Ik ken ze al wel een paar jaar hoor, van Salamander vooral, maar af en toe luister ik ze weer even. Ik had vroeger ook niet zoveel met Adele (vooral omdat mijn vader het allltijd luisterde en dan werd ik het een beetje zat dus zette ik het nooit zelf aan) maar dit nummer is inderdaad goed! Thanks voor je muziektips, ik heb die EP van DMA’s nu aanstaan :)

      1. HAHA, yes, ik hoor het vaker dat mensen deze associatie maken (oeps), maar het blijft vreemd
        && ben benieuwd of de dma’s in je novemberlijstje terecht gaan komen :D

Laat een antwoord achter aan Hester Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *