Over paardrijden en stress

Ik kan me nog herinneren dat ik er ergens in de tweede klas achterkwam dat je in je eindexamenjaar externe activiteiten moest ondernemen bij gym en paardrijden één van de mogelijkheden was. Op dat moment was ik nog fervent paardrijdster (met andere woorden: nog niet van een paard geflikkerd in volle galop om vervolgens een arm te breken) en was mijn manege echt een beetje mijn tweede thuis waar ik met gemak een hele zaterdag door kon brengen, en het idee dat we een keer iets zouden doen bij gym waar ik ook enthousiast van werd, klonk me echt als muziek in de oren. Daarnaast leek het me ook wel top dat ik me dan een keer niet enorm verloren en nutteloos zou voelen en juist beter in een sportieve activiteit was dan anderen, want het zit namelijk zo dat ondertussen ongeveer iedereen wel weet dat ik gewoon niets bak van allerlei sporten. Als ik nu op het begin van mijn middelbareschoolcarrière terugkijk vraag ik me af of ik me niet beter iets minder negatief had kunnen opstellen tegenover gym – ik bedoel, bij voorbaat roepen dat je iets stom vindt of iets niet durft en dat je er totaal geen zin in hebt werkt nooit echt goed -, maar elke keer als ik dat probeerde, bleek ik weer zo slecht in een sport te zijn dat ik mijn ‘joe leuk’-houding al snel opgaf. Zodoende vond ik het vroeger dus echt verschrikkelijk en keek ik er soms zelfs tegenop als we de volgende dag weer gym hadden. De laatste twee jaar was ik wel een beetje klaar met dat zenuwachtige gedoe en heb ik voornamelijk met een zesjesmentaliteit in het veld gestaan terwijl ik de sport van dat moment becommentarieerde met sarcastische opmerkingen en een halfslachtige poging deed om iemand te verdedigen (not feeling guilty at all).

Paardrijden (1)

Paardrijden (2)

Maar die externe activiteiten dus. Ik kon skiën, tennissen, fitnessen, zumbaen en meer van dat soort dingetjes, paardrijden kon alleen niet op donderdagmiddag. Aangezien ik gewoon niet van plan was van de middelbare af te gaan zonder ooit paard te hebben gereden met school werd er alsnog wat geregeld (door heel fijne klasgenootjes vooral, eigenlijk). In mijn ogen kon ik economie en Frans best drie keer inwisselen voor een andere activiteit van school en zodoende fietste ik vrijdagochtend weer eens het erf van een manege op. Je zou denken dat ik na drie jaar en veel te veel eten allang uit maat 158 gegroeid ben, maar ik paste mijn oude paardrijbroek toch nog (wat awesome is want die dingen zitten ontzettend fijn) en dus voelde ik me weer even een ultimate penny girl, net zoals vroeger.

Meneer de instructeur merkte dat ook op en wees me al vrij snel een Fries toe. Ik was even bang dat ‘ie dacht dat ik nog steeds heel erg bevlogen was en me het moeilijkste paard van stal had toegewezen terwijl ik één gebroken arm wel weer genoeg vind voor m’n hele leven, maar dat bleek gelukkig heel erg mee te vallen. Van half tien tot kwart over tien reden we rondjes in de bak en hoewel ik af en toe wel even heb moeten lachen om alles wat er achter me gebeurde (we waren met een stuk of tien mensen waaronder ook Niels, en alleen Hannah en ik hadden ervaring), was ik vooral heel geconcentreerd bezig. Als je niet meer regelmatig (in een bak) rijdt, gaat de hele feeling van hoeken inrijden, de juiste stelling aannemen, netjes sturen en je paard perfect voorwaarts laten lopen er wel een beetje uit, maar alle theorie weet ik nog wel en dat vind ik stiekem heel erg leuk. Heel erg gespannen was ik verder niet echt, zeker niet toen ik hoorde dat er op die manege zo’n tien schoollessen per week worden gegeven (wat op mijn manege nooit aan de orde was) en bovendien weet ik gewoon dat paarden alles precies aanvoelen, dus ook als jij als een bonk zenuwen op z’n rug stuitert.

Naast dat paardrijden wel degelijk een sport is omdat je het er gewoon reteheet van krijgt, zal ik dus ook altijd blijven volhouden dat het een goede mentale sport is. Aan de ene kant moet je samenwerken met je paard, maar je moet ook vooral duidelijk zijn in wat je wil en daar streng in zijn (dus niet ‘oh, wil je wat zachter? Nou ja, doe dan maar’ want dan kom je uiteindelijk nergens). Ik denk dat het goed is voor je assertiviteit en daarnaast heb ik in de tijd dat ik paardreed herhaaldelijk dingen moeten doen die ik eigenlijk eng vond of mezelf een schop onder m’n kont moeten geven. Juist omdat je niet alleen op jezelf maar ook op een levend wezen bent aangewezen, vind ik het zo’n bijzondere en leerzame sport – en alle therapieën met paarden fascineren me ook nog altijd.

Dus hoewel ik niet meer 12 ben en ook niet meer volledig paardengek, genoot ik toch van het feit dat ik 1) een keer meer ervaring had op een gebied van sport dan anderen, 2) gewoon vol geconcentreerd bezig was (zelfs m’n galopje ging perfect en dat is heel fijn) en 3) me bewust was van de spanning in mijn lijf en de noodzaak om die los te laten. De afgelopen week was hartstikke prima, maar ik merk dat ik veel krampachtiger met school omga dan andere jaren, waarin ik alleen maar over hoefde te gaan. Ik weet gewoon dat ik mijn examenjaar echt prima kan halen en toch is er onbewust iets in mij dat bij alles denkt ‘kut je PWS’ of ‘je kan dat huiswerk niet ‘niet’ doen, je moet alles perfect bijhouden’. Omdat ik me normaal nooit druk maakte om dit soort dingen had ik het eigenlijk pas door toen ik merkte dat mijn irritant hoge/aanwezige hartslag van de afgelopen dagen in verband stond met het denken aan school. En misschien ook wel met slaaptekort en met het grauwe weer, maar vooral met stress en ik vind echt dat ik daar vanaf moet, want dat ga ik geen heel jaar volhouden.

Ik vertrouw er dus gewoon op dat het goedkomt als ik mijn eerste toetsweek goed heb gemaakt (of daarvoor al) en lekker bezig ben met mijn PWS (waar het gesprekje van vrijdag wel aan mee heeft geholpen). Oh en mijn wintergarderobe heb aangevuld zodat ik me ook geen vreemdeling meer voel in dit regenachtige landschap. Verder probeer ik even wat meer afleiding en ontspanning te zoeken waarbij ik mijn gedachten kan verzetten, zoals afgelopen donderdagavond toen ik weer eens in het zwembad lag en alles eruit kon zwemmen en de komende twee keer paardrijden die nog gaan plaatsvinden. Ook fijn: het is nu weer weekend en dat betekent slapen, chillen, tijd voor vrienden en m’n eigen ding en eigenlijk dus ontspanning pur sang (hopelijk zonder spierpijn) (edit: dat doel is een beetje mislukt). Just in time.

14 reacties

  1. je rakelt nu wel een enorme berg herinneringen bij me op hoor! En oh wat voel ik me nu oud, want wat is het alweer lang geleden dat ik in de examenklas ging paardrijden – ik was een van de twee die eerder gereden hadden, maar toen ik 10 was stopte ik al. Het was dus even wennen, maar ook voor mij lang niet zo erg als voor de rest.

    En dat PWS, als ze het nu nog een beetje net zo organiseren als 12 jaar geleden komt het ongetwijfeld gewoon goed, maar zijn ze er vooral heel erg goed in om je enorm zenuwachtig te maken, want oh dat ding is zo belangrijk OMG!!! Terwijl het eigenlijk gewoon een wat langer werkstuk is, en ze je tools meegeven (moeten jullie ook een logboek bijhouden?) zodat je niet alles op het laatste moment hoeft te doen.

    1. Haha, leuk dat jullie dat ook gingen doen! Als ik op mijn tiende gestopt was weet ik niet of ik er nog zoveel van had geweten, maar dan lijkt het me wel des te leuker om het weer eens te proberen. Volgens mij pik je als kind dingen gewoon echt wel veel sneller op – net zoals met taal, het gaat sneller ‘in je systeem’ zitten dan nu.
      Wat m’n PWS betreft: ergens heb je wel gelijk. Het cijfer telt ámper mee (wordt een combinatiecijfer), dus als ik een 7 haal en iets van een eindresultaat heb ik waar ik trots op kan zijn ben ik gewoon blij. Het grootste probleem is die 80 uur die erin moeten zitten, dat is gewoon veel. Je kan natuurlijk wel goed uurtje sprokkelen door telkens net iets meer op te schrijven, maar je werkstuk moet natuurlijk gewoon wel 80 uur worthy zijn.

  2. Oh, PWS, ik heb er zo geen zin in. Ik heb best een leuk onderwerp ( over autisme), maar ik heb nog niet echt inspiratie gevonden om aan de slag te gaan. Merk wel dat de 6de klas veel drukker is dan de 5de. Mijn hele agenda staat al vol met wanneer ik boeken moet lezen en woordjes moet leren.

    1. Hé, een mede-zesdeklasser :D Dat het is het bij mij ook, ik vind mijn onderwerp gewoon wel interessant (anders had ik het natuurlijk ook niet moeten kiezen), maar ik ben niet per se zo gemotiveerd/enthousiast of iets dergelijks dat ik er echt vanzelf aan begin ‘omdat ik het leuk vind’. En die boeken, tja… Dat was vorig jaar ook al zo in principe, maar het is gewoon wel elke keer weer even wennen, zeker omdat het zoveel is (een Engels boek lezen is prima, maar je moet óok lezen voor Nederlands en óok voor je PWS etc). Maar goed, we can do this! Jij ook veel succes :)

      1. Dat is echt heel lief aangeboden! Maar ik onderzoek hoe mijn school omgaat met leerlingen met autisme, waarvan ik er zelf een ben. Dus ik ga mijn mede autisten op school ondervragen. Maar je aanbod vind ik heel lief

  3. Oh die externe sportactiviteiten vond ik zo tof in de examenklas! Ik ging een middag skiën (of snowboarden – maar dat had ik allebei nog nooit gedaan dus raadden ze aan om te gaan skiën) in Zoetermeer (Snowworld) en een paar keer zeilen op het Veluwe- en IJsselmeer. Allebei hartstikke leuk :) Ik hield sowieso heel erg van gym haha, hoewel ik uiteraard niet alles leuk vond en in sommige dingen echt schrikbarend slecht was :’)

    Ik denk dat je het prima kan, als je inderdaad je zenuwen en stress wat meer onder controle krijgt/loslaat; dat ga je vanzelf merken als de dingen weer gaan lopen. In het begin is alles eng ;)

  4. Ik hoop dat wij ook paard kunnen rijden in de examenklas, want ik heb zo’n beetje hetzelfde als jij met het ‘niets kunnen bakken van allerlei soorten sport’! In de eerste was het helemaal een ramp, want toen liep ik nog niet hard en had ik dus 0,0 conditie, maar ook in de tweede/derde/vierde kon ik – met een inmiddels redelijke duurloopconditie – niet echt uitblinken. Want de dingen die ik wel kan, zoals: hockeyen, voetballen, lange afstanden rennen (en turnen ook wel een beetje) doen we dus nóóit! Elke week stond er wel een hand-balsport (zeg je dat zo?) op het programma – en ik kan gewoon niet gooien en vangen…
    Ik ben van plan om dit jaar wat meer van me te laten horen als ik het niet met de lessenindeling eens ben, en dan ook andere dingen te suggereren om niet als een zeikerd over te komen, haha.

    Wat fijn dat het rijden na zo’n lange tijd zo goed ging! En inderdaad: paardrijden is een hele goede mentale sport; je leert zoveel over je zwakke kanten van je persoonlijkheid die met rijden tevoorschijn komen.

    Hopelijk lukt het je om weer wat relaxter met school om te gaan. ‘Het meer afleiding zoeken en dingen doen om je gedachten te verzetten’ klinkt in ieder geval als een goed middel daarvoor. Zou ik ook wat meer moeten doen… Thanks voor de reminder!

    (Sorry voor mijn lange reactie, maar dit artikel beschrijft echt mijn gym- en schoolleven van dit moment, haha.)

    1. No problem, ik vind het wel gezellig juist haha. Hockeyen vind ik inderdaad ook gewoon nog wel leuk (behalve dat mijn haar altijd voor m’n ogen hangt en een staart niet echt een optie is bij mij), en voetbal ook als het geen volledig jongensteam is (maar een paar jongens zijn vaak juist wel motiverend om er iets van te maken omdat die het allemaal super serieus nemen). De piepjestest was echt huilen maar ik was niet extreem slecht, en hetzelfde voor de coopertest: dan voelde ik me meestal nog wel uitgedaagd en ging ik zelfs buiten school om oefenen (ook omdat ik daarmee mijn cijfer op kon krikken). Ik ben echt niet lui of onwillend om wat aan beweging te doen, maar ik heb dat balgevoel en spelinzicht gewoon totaal NIET. En dat lijkt het belangrijkste te zijn, of zo. Gelukkig ben ik niet de enige met dat probleem, haha. Oh en ik heb wel een jaar of zes geturnd, maar als we nu iets daarvan moesten doen op school (wat nog best wel eens gebeurde) was ik al die lenigheid eigenlijk allemaal kwijt en ik durf ook nooit extreem veel, haha. Ik hoop dat je je gymuurtjes nog een beetje goed doorkomt :’)
      Oh, en reed jij nou ook paard? Dat is misschien al wel een goede manier om ontspanning en afleiding te zoeken. Volgens mij moet elke scholier zich er af en toe aan herinneren dat dat nodig is, vooral zo in het begin van het jaar als je stress ontwend bent.

      1. Ja, paardrijden (sowieso iets met mijn verzorgpaard doen) werkt heel goed voor mij als afleiding! Alleen áls ik het druk heb met school, heb ik niet veel tijd om naar de stal te gaan… Nogal vervelend! Gelukkig heb ik dit jaar een hele leuke meiden-gymklas, dat maakt gym al snel een stuk leuker. Al mis ik met alleen maar meiden gymmen dat fanatieke van jongens wel een beetje, want met sommige sporten (denk aan: softbal) zit er echt geen gang in, haha.

  5. Ik vind paardrijden ook heerlijk, zeker die connectie die er is met je paard: het is echt samenwerking, je kunt zo’n dier ook niet maar gewoon laten doen wat je wilt want dat werkt niet, het is ook wel een kwestie van dat hij voor je wil werken. Dat van die stress herken ik ook heel goed: bij mij werkt paardrijden dan ook uitstekend, omdat je even met iets compleet anders bezig bent. Je moet je concentreren op het rijden – alles wat je beschreef herken ik echt goed haha – en dan is er een geen plaats voor denken aan huiswerk of andere verplichtingen. Weet je al waar je je PWS over gaat doen?

  6. Wat leuk dat dat een mogelijkheid was, paardrijden in je examenklas. Bij mij op school was zoiets niet mogelijk. Spannend, PWS en examenjaar! Veel succes alvast :). Fijn ook dat je wintergarderobe een update gekregen heeft – mag ook wel met al die regen, meh! Toffe blog heb je! Je hebt er een nieuwe volger bij.

  7. Zelf zit ik ook nog op de middelbare school en kan ik dagen voor de gymles er gewoon al tegenop zitten! Omdat onze gym docent niet bepaald gesteld is op de wat ”mindere” sporters word ik dan ook vaak aangewezen voor wat extra strafrondjes. Tips?

Laat een antwoord achter aan Jantine Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *