Niets meer aan doen

Ik vind bloggen intens fijn, ook al realiseer ik me het niet zo vaak. Bloggen is voor mij niet meer dan normaal, en zelfs dat vind ik eigenlijk normaal: het is misschien een iets minder common hobby dan piano spelen, maar ik ben al sinds 2009 actief op het internet en bloggen was meer een soort logisch vervolg daarvan. Zo sprak ik zondag, nadat ik al mijn blogfoto’s gereorganiseerd had en dus ook van die way way back in 2012 toen ik nog crappy foto’s maakte en zelf redelijk oncharmant was, heel toevallig een meisje waar ik vroeger – nog voor m’n blogtijdperk – nog mee had gemsn’t en die ik kende via de diertjessites waar ik toen behoorlijk veel uren van m’n leven op versleet en dat was wel een soort bewijs van het feit dat deze internetwereld eigenlijk ook maar klein is en ik me er blijkbaar altijd al tot aangetrokken heb gevoeld. Toen ik jonger was was dat waarschijnlijk vooral omdat ik het internet soms als een soort tweede wereld zag, een plek waar ik als introvert makkelijker meer van mezelf kon laten zien dan in het echte leven, waar je social skills nodig had die ik toen nog niet in overvloed bezat. Nu is het meer een kwestie van tweede natuur dat ik blogjes tik over dingen die ik meemaak, foto’s die op mijn SD-kaart zijn beland en gedachtes die door mijn hoofd heen spoken.

IMG_9271B

Toch betekent dat niet dat bloggen ook per definitie altijd soepel gaat; ik kan waarschijnlijk een heel boek schrijven in het kader van ‘wat weet je van perfectionisme en je blog’. Ik zou mezelf in het algemeen niet direct een perfectionist noemen, hoewel ik er wel wat van weg heb. Als ik iets doe, wil ik het ook wel echt goed doen omdat ik half werk gewoon niet echt de moeite waard vind en dat betekent ook wel eens dat ik een taak dus maar zelf op me neem, zodat ik zeker weet dat het goed gebeurt (of er in elk geval genoeg moeite in gestoken wordt). Toch heb ik een bepaalde laidbackheid tijdens die dingen die ervoor zorgt dat het bij een drive om dingen goed te willen doen blijft en geen stressy, vervelend perfectionisime wordt. Dat merk ik ook bij toetsen: ik wil er meestal het beste uithalen, maar als mijn cijfer een keer wat lager uitvalt dan verwacht ben ik daar vaak ook wel oké mee als ik gewoon mijn best heb gedaan.

Het vervelende aan extreem perfectionisme is dat het vaak nog maar weinig te maken heeft met je best doen, omdat ik zelf allerlei overbodige eisen verzin waar ik aan zou moeten voldoen. Op mijn blog maak ik me vooral druk om ‘het geheel’: ik wil dat alle titels samen een mooi geheel vormen (en dus niet opeens twee titels met cijfers erin achter elkaar, of vijf Engelse titels achter elkaar), ik wil dat de hoeveelheid en plaats van de foto’s een beetje in balans is (en dus bijvoorbeeld niet twee keer een artikel achter elkaar dat begint met foto’s) en ik wil dat de kleuren van de foto’s die te zien zijn op mijn homepage ook een beetje bij elkaar aansluiten. Fun thing is dat ik me wel realiseer dat jullie waarschijnlijk gewoon één artikel lezen en je al niet eens meer herinneren wat het vorige artikel was, laat staan welke titel het had of waar de foto stond, maar iets in mij heeft besloten dat ik me toch maar beter wel aan die voorschriften kan houden. Zelf kan ik immers wel beargumenteren waarom ik het eigenlijk ook echt belangrijk vind en het ís haalbaar, alleen wat minder makkelijk.

Perfectionisme op deze wijze is meer een soort manier om controle te houden. Bij bloggen is dat misschien ook gewoon makkelijk, omdat je echt iets creëert en er zelf de baas over bent, dus ook heel veel onnuttige regels aan jezelf kan opleggen, maar ik heb het altijd al wel gehad. Vroeger kon ik me op dezelfde manier heel druk maken over mijn outfits (niet twee dagen achter elkaar een jasje aan) en ik denk dat de periode waarin ik opeens ontzettend op mijn eten ging letten uiteindelijk ook gewoon een vorm van perfectionisme en controle houden was. Waar die neiging naar controle vandaan komt weet ik (voor de verandering) eigenlijk niet eens echt, maar misschien is het eigenlijk ook gewoon best logisch: ik wil dingen graag goed doen en als ik mijn eigen regels opstel voor iets, kan ik ook zelf bepalen of ik iets ‘goed’ doe of niet. Helaas blijk ik mezelf nogal streng te beoordelen.

Ik zou niet willen zeggen dat perfectionisme nooit iets goeds oplevert, want ik vind mijn blog er toch zeker wel op vooruit gegaan sinds 2012 – toen alles nog nieuw voor me was en ik eigenlijk totaal niet op kwaliteit lette en ‘maar gewoon wat deed’. Als ik dat na drie jaar nog deed, was de kans op verbetering heel klein en ik ben er alleen maar blij mee dat ik nu juist trots kan zijn op bijvoorbeeld mijn foto’s in de 2015-blogmap. Perfectionisme bederft de pret alleen vaak een beetje, omdat het niet snel goed is. Perfectionisme werkt verlammend. Het is het stemmetje dat zegt ‘laat maar gewoon zitten, dit gaat toch niet lukken’ en er ondertussen een regeltje bij verzint in plaats van je tegemoet te komen. Mijn perfectionisme dwingt me niet om vaak te bloggen, maar juist om het perfect te doen ‘en anders liever niet’. Alsof er iemand constant op de rem trapt.

Perfectionisme stimuleert niet. Het is extreem resultaatgericht en soms zo vermoeiend – omdat het alleen maar aandacht vraagt voor alles wat beter moet – dat ik naar mijn blog kijk en denk ‘oké, nu ben ik wel tevreden, niets meer aan doen’. Als je een boek schrijft is dat misschien oké, maar in de internetwereld waar constant geüpdatet wordt is het bepaald niet handig. Perfectionisme is dan ook een blok aan mijn been, iets waar ik mee rond zeul en toch lastig afscheid van kan nemen omdat ik er ergens gewoon zélf ook in geloof. Gelukkig heeft het me nog nooit echt van het bloggen weerhouden: ik weet dat ik de strijd met mijn perfectionisme altijd wel blijf voeren op een bepaald gebied in mijn leven en dan liever op een terrein dat ik goed ken.

Wat weet jij van perfectionisme (en bloggen)?

6 reacties

  1. Ik denk dat ik eigenlijk helemaal niet zo perfectionistisch ben… Op sommige gebieden wel, maar met bloggen valt het wel mee; ik plaats ook wel eens een artikel waar ik niet helemaal tevreden over ben of dat in mijn hoofd beter overkwam dan op het scherm – meestal zijn dat de artikelen waar ik de mooiste reacties op krijg haha :’)

  2. Ik ben enorm perfectionistisch aangelegd, maar vooral op het gebied van school en stage. Wat mijn blog betreft juist wat minder, omdat dat heel erg mijn eigen ding is waar ik zelf de regels bepaal en zelf de controle over heb, wat jij al aangeeft: ik hoef niets te bewijzen en kan gewoon lekker laten zien wie ik ben. Wel vind ik het belangrijk dat ik echt achter wat ik publiceer sta, en daar kan ik nog wel eens erg lang mee bezig zijn. Maar als het niet goed voelt, dan herschrijf ik het tot het wel goed voelt en dan ben ik er ook tevreden mee.

  3. Soms zijn er inderdaad van die rare perfectionistische trekjes, op mijn blog maar ook op bijvoorbeeld Instagram. Voor de rest ben ik niet erg perfectionistisch, dat zou met name wat school betreft wel wat meer mogen zijn haha.. Herkenbaar is wel het controle willen houden over alles waar maar enigszins controle over te houden valt.
    X Emma

  4. Leuk om te lezen en ik ben ook precies zo, ik gebruik bijna mijn agenda als dagboek en er gaan heel wat to do lijstjes doorheen! ik heb nu een baan van 40 uur en daarnaast heb ik nog avonds 1 x per week een andere baan, ik ben ook hara consulente en ik heb mijn blog en youtube haha!

Laat een antwoord achter aan Vivian Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *