Het is wennen aan september

Ik heb over het algemeen een heel goede verstandhouding met september. Van zomers geniet ik met volle teugen en ik denk graag terug aan hele dagen in bikini, zand overal en altijd een zonnebril bij de hand, maar ik heb het volgens mij nog nooit verschrikkelijk gevonden dat het weer 1 september werd. De eerste schooldag die op een gegeven moment in de lucht gaat hangen en als aankondiging van een nieuwe periode in m’n leven geldt, vind ik stiekem vaak een geruststellende gedachte. September heeft in mijn ogen absoluut z’n charmes omdat het een maand is waarin er nog allerlei mogelijkheden openliggen, mijn leven qua school over het algemeen nog geen echte pure chaos is (want de eerste toetsweek en deadlines zijn altijd pas in oktober) en de maand zowel z’n herfst- als z’n zomerdagen kent. Dat vind ik aan de andere kant ook wel weer verwarrend, want je luchtig kleden zonder er al te zomers uit te zien is soms nog knap lastig en truien vind ik op de een of andere manier toch nog niet helemaal sociaal geaccepteerd in september, hoewel de temperatuur er af en toe wel naar is.

Eigenlijk kijk ik vooral uit naar de heldere, frisse herfstdagen. Er is nou eenmaal niets hoopvoller dan onder een blauwe lucht naar school fietsen, maar ik heb dit jaar nog helemaal niet zoveel moeite met wennen aan het idee van chilly temperaturen. Ik ben allesbehalve een wintermeisje (veel te koud en onhandig en onleefbaar) en dus werd ik vroeger al een beetje mistroostig bij de komst van de herfst, terwijl ik tegenwoordig juist kan genieten van het vooruitzicht van verkleurende bladeren, truitjes in soortgelijke kleuren, op de bank chillen met HNTM (en ondertussen ongezouten kritiek geven op Twitter) en chocoladekruidnoten. In de herfst hoef je het niet continu leuk te hebben, zoals in de zomer soms wel een beetje van je verwacht lijkt te worden, en in plaats daarvan lijkt iedereen bezig te zijn met het nieuwe seizoen en een ritme vinden. En ik weet niet hoe het het komt, maar als ik in de zomer terugkijk op de herfst merk ik altijd vooral hoeveel m’n leven veranderd is. Alsof alles nu in een soort start- of ontwikkelingsfase zit – iets wat je misschien bij de lente zou verwachten, maar voor mij uiteindelijk een stuk logischer is aan het begin van een schooljaar.

Mijn positieve associaties met september (en op den duur oktober) komen ook deels door de afgelopen twee jaar. Precies een jaar min een week geleden schoot ik bovenstaande foto’s op een soort indian summer vrijdagavond en ik weet nog dat ik in die weken veel U2 luisterde (aangezien ik nog geen Spotify Premium had en Apple toen net Songs of Innocence op elk apparaat had gegooid) en mijn camera ook doordeweeks niet normaal veel gebruikte. Van september 2013 weet ik eigenlijk niets meer, maar van de herfst van 2013 – toen ik mijn iPhone overigens ook kreeg – kan ik me nog genoeg herinneren. Eerlijk gezegd heb ik nog geen idee hoe ik me september 2015 zal herinneren, of het opnieuw een september wordt die me volgend jaar laat verlangen naar de herfst en of het inderdaad weer een startfase van een nieuwe periode is. Op dit moment wordt ‘ie vooral gekenmerkt door donderdagavonden in het zwembad, vrijdagochtenden op een paard, chille avondjes met goede vrienden (zo at ik afgelopen zaterdag een Creamy Bacon pizza en speelde ik weer eens Mario Kart, omdat het kan en het zoveel jeugdsentiment is) en enigszins rommelige maar wel gezellige pauzes. Ik heb uitgevonden dat ik nog op tijd op school kan komen als ik om 7:45 m’n bed pas uitrol en maak daar dankbaar gebruik van aangezien ik ’s avonds veel te graag goede gesprekken voer.

Mijn september voelt nog niet écht noemenswaardig, misschien ook omdat dat uiteindelijk altijd pas achteraf te vinden is – als je ontdekt wat de hoofd- en wat de bijzaken waren, wat je bijgebleven is en wat belangrijk was voor de toekomst en wat niet. We zijn blij dat we herenigd zijn, maar het is tegelijkertijd ook nog even wennen. Gelukkig is de maand pas op de helft en heb ik dus nog alle tijd om mijn septemberplaylist aan te vullen (die nu ook al heel erg on point is, al zeg ik het zelf, en dus continu aanstaat), The Maze Runner 2 in de bioscoop te zien en een benefietconcert door schoolgenootjes van me te fotograferen. En in tussenuren naar de Albert Heijn te lopen met Niels, niets te kopen (ik vind geld uitgeven aan eten gewoon een beetje eh, jammer) en vervolgens toch een verse eierkoek van de bakker ertegenover aangeboden te krijgen ‘omdat het er toch vier waren’. En wiskundelessen waarin ik driftig differentieer en een van m’n beste vrienden naast me gesprekken met Brenda voert op mijn telefoon, schoolkrantvergaderingen waarin het geen enkele keer stil is omdat iedereen ideeën heeft en enthousiast is (schrijven + mensen aansturen is echt een insane fijne combinatie) en bruggertjes die aan je vragen waar de administratie is.

Misschien zijn dat de dingen die ik ga onthouden van deze september. En misschien is dat juist wat ik kan waarderen aan de herfst: geen grote dingen, maar simple pleasures. September blijft een mooie maand om me daaraan te laten wennen en de nodige herfstblues (hopelijk) te voorkomen.

PS: De titel is uiteraard een verwijzing naar het nummer van Blof dat vanzelf afspeelt als je op de eerste afbeelding klikt. You’re welcome want Blof is altijd een feestje.

5 reacties

  1. Ik hoorde meteen het liedje in mijn hoofd toen ik de titel las. Wat dat betreft kijk ik weer uit naar Oktober, want dat is – serieus – de enige maand waarin ik het gelijknamige album van Blof altijd luister. Haha, autistisch trekje zullen we het maar noemen. Net als dat ik het album ‘April’ (tweeluik met Oktober) ook alleen maar dan luister :’)

    Het is inderdaad altijd weer wennen in september, voor mij dit jaar wat meer dan vorig jaar omdat de situatie nu heel anders is, maar dat is ook juist wel leuk.

  2. DE SPINNENWEBFOTO <3
    Wat een fijn, herkenbaar stuk over deze maand. Ik merk dat ik de afgelopen jaren heel veel 'laatste zomerfeestjes en festivals' in de maand september propte, maar juist nu heb ik een keer besloten om voor de schoolfocus te gaan. Het voelt, zeker door het weer, wel al best leeg, maar dat geeft (zoals jij ook al schreef) ruimte voor de kleine geluksmomentjes :D

  3. Mooie foto’s, zeg! Ik denk dat ik september 2015 maar al te goed ga kunnen herinneren, want maandagochtend vroeg (half 4 verzamelen) ga ik op werkweek naar Barcelona. Heb er zo veel zin in!
    En inderdaad: soms zijn het kleine dingen die je bijblijven en je dag/week/maand uiteindelijk bijzonder hebben gemaakt. Ik merk dat ook heel vaak. En dat stukje van de AH is ook herkenbaar; ik koop ook bijna nooit iets (zelfde reden als jij), maar dat komt ook omdat mijn vriendinnen al-tijd te veel kopen en er dus genoeg over blijft voor mij om me misselijk aan te eten ;)

  4. Prachtige foto’s! Ik vind dat je helemaal gelijk hebt, september voelt voor mij ook altijd zo lekker fris en nieuw, een soort nieuw begin, nieuw hoofdstuk in je leven, nieuwe mogelijkheden. Het nazomertje waar je nog van kunt genieten en tegelijkertijd de hint naar het najaar… ik hou ervan.

Laat een antwoord achter aan Vivian Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *