De tijd kwijt

Er zijn in mijn ogen weinig abstractere begrippen dan de tijd. Liefde zou je misschien roepen, of haat; dat zijn allebei heel bepalende begrippen die soms als een roze olifant in de kamer staan, maar ook vaak genoeg ‘gewoon’ in de lucht hangen als de zuurstof die je inademt. Of die in schutkleur onder de struiken liggen, wachtend tot ze zich kunnen openbaren. Bijna iedereen heeft de kwaliteit om the good in een paar seconden van the evil te onderscheiden – of dat nou terecht is of niet – en toch blijft het ongrijpbaar; in tegenstelling tot de tijd. Tijd is te vangen in seconden, minuten, uren. Tijd zijn de concrete cijfers die je op je oplichtende iPhonescherm ziet en de getalletjes waar je agenda van wemelt. Vraag aan een persoon welke dag het is en niemand zal je aankijken alsof je een moeilijke vraag stelt, omdat we allemaal met diezelfde tijd leven.

Tijd kwijt

Zoiets groots en ingewikkelds in een schema gieten maakt het aan de ene kant super overzichtelijk, maar aan de andere kant alleen maar ongrijpbaarder. Er wordt namelijk opeens verwacht dat je tijd allemaal hetzelfde beleeft; aan de andere kant van de wereld mag het dan wel een ander tijdstip zijn, als er bij mij een uur voorbij is geldt daar precies hetzelfde. En als de tijd in mijn verbeelding voorbij kruipt, kan iemand anders zich tegelijkertijd afvragen hoe dat uur zo snel omgevlogen is. Die persoonlijke beleving van tijd vind ik het meest verwarrend. Na zestien jaar kan ik redelijk goed aanvoelen hoe lang – bijvoorbeeld – een halfuur duurt en heeft er zich een soort ritme in me genesteld dat meestal wel goed gokt als ik me afvraag hoe laat het is, maar dat is ook voornamelijk gebaseerd op the usual. Van schooldagen weet ik nu eenmaal hoe ze verlopen omdat ik gewend ben aan het opstaan, de slepende vijftig minuten per vak, de pauzes, de niet altijd even nuttige middag en de avond; misschien ook omdat ik zoveel op de tijd let. Zo gaan er geen tien minuten voorbij bij Latijn dat ik niet op de klok kijk (FYI: ik zit ertegenover en vind de lessen vaak behoorlijk saai, ook al is de docent die we ervoor hebben awesome) en ben ik me thuis eigenlijk ook altijd wel bewust van de minuten dat verstrijken, al is het alleen maar omdat mijn ogen als vanzelf op de digitale tijd rechts onderin m’n computerscherm vallen.

En toch ben ik de tijd steeds vaker kwijt. Misschien klinkt het gek, maar nu ik ouder word lijkt alles langer te duren. Waar ik vroeger in een uurtje een toets kon leren, gaan er tegenwoordig met gemak een paar uur vooraf aan een toets (die ook meer tijd in beslag neemt, overigens) en zo lijkt alles wel belangrijker en dus ook meer aandacht op te eisen. Sommige dagen vullen zich zonder dat ik er zelf echt invloed op heb – ik bedoel, neem afgelopen zondag: kerk, lunch, twee uurtjes niets, kerk, avondeten en vereniging – en glijden op dezelfde manier voorbij. Zelfs in de vrije momenten dat ik even niets wil en alleen maar op de bank hang, rent de tijd door.

De tijd en ik liggen vaker overhoop. Ik kan het soms niet hebben dat ik ’s avonds ga slapen en weer niet heb kunnen doen wat ik me voorgehouden had en vind het flink irritant dat ik, hoe vroeg ik ook begin met me klaar maken, altijd op het allerlaatste moment wegga omdat de tijd dan opeens veel sneller lijkt te gaan. Ze zeggen dat het vaak de optimisten zijn die vaak (te) laat komen en daar kan ik me wel in herkennen: for some reason lijk ik altijd te denken dat ik meer kan doen in een dag dan ik daadwerkelijk kan. Het is niet dat ik niet plan, ik ben er gewoon net iets te enthousiast in en ik vraag me nog altijd af of ik harder zou moeten werken of gewoon moet accepteren dat er minder in een dag past dan ik eigenlijk wil. En dat niet elke minuut zinnig wordt besteed, want die gedachtefout maak ik ook nogal regelmatig terwijl ik mijn WhatsAppjes beantwoord (iets waar het grootste gedeelte van de tijd waarvan ik me later afvraag waar ‘ie gebleven is in gaat zitten).

Soms ben ik de tijd ook kwijt als ik in de spiegel kijk, door mijn fotogallerij scroll of een blik werp op de mensen om me heen. Je mag me er een sentimentele trut om noemen, maar dan bedenk ik me soms hoe geleidelijk dingen zijn gegaan; hoe ik zelfs opeens niet meer een jong meisje ben, hoe ik dingen meegemaakt heb met mijn vrienden en familie die ons gevormd hebben, maar ook hoe ik sommige dingen niet eens meer weet. Tijd laat me dingen uit mijn eigen leven vergeten en dat geeft soms een klein beetje een unheimisch gevoel.

Gelukkig zijn er ook nog altijd die spaarzame momenten dat ik al een dag lang op het strand ben en het zand af en toe inwissel voor de zee, of op zolder afgezonderd van de rest van het huis gesprekken voer over het heelal en deze wereld en hoe we het niet bevatten. Momenten waarop ik even werkelijk geen idee heb hoe laat het precies of ongeveer is en het me voor de verandering ook niet uitmaakt, omdat ik van het moment een eigen wereldje heb gemaakt. Een kleine oneindigheid.

Misschien dat de tijd mij toen kwijt was.

6 reacties

  1. Oh, wat een mooi en herkenbaar artikel! Ik vind vooral de laatste twee alinea’s prachtig… (en dan reken ik de allerlaatste zin dus niet als een alinea, haha) Ik heb het ook vaak met het nieuws, dat iemand je dan soms vraagt hoe lang dit of dat geleden is en je denkt ‘oh iets van een jaar, of misschien twee’ en dan komt op het nieuws dat er vandaag de 5- of zelfs 10-jarige herdenking was. Dat vind ik altijd zo vreemd… Ik besef het nu door het lesgeven ook steeds meer dat ik ouder word (nu klinkt het alsof ik 80 ben, maar you get my point), voor de brugklassers is zoiets als ’terrorisme’ heel normaal, terwijl dat voor mij begon met 9/11. Dat hebben zij niet eens meegemaakt :’)

  2. Dit doet me denken aan deze quote:

    Try to imagine a life without timekeeping. You probably can’t. You know the month, the year, the day of the week. There is a clock on your wall or the dashboard of your car. You have a schedule, a calendar, a time for dinner or a movie. Yet all around you, timekeeping is ignored. Birds are not late. A dog does not check its watch. Deer do not fret over passing birthdays. an alone measures time. Man alone chimes the hour. And, because of this, man alone suffers a paralyzing fear that no other creature endures. A fear of time running out.

    Mitch Albom, The Time Keeper

  3. Prachtige artikel! Herkenbaar ook, soms lijkt de tijd je in de greep te hebben en is er alweer een dag voorbij zonder dat je er invloed op hebt gehad. Frustrerend soms. Dit vind ik echt een van de pareltjes op je blog!
    X Emma

  4. Jeetje wat kan je toch goed schrijven! :)
    Ik vind zelf dat de tijd erg snel gaat. Maar dat komt denk ik door het ritme in m’n leven. Opstaan, werken, thuiskomen, sporten, eten, ontspannen, slapen. x 5. En twee dagen weekend, die véél te kort zijn in vergelijking met doordeweeks. Op het werk als ik bezig ben, hangt het er vanaf of iets een deadline heeft. Zo ja, dan vliegt de tijd voorbij en dan denk ik om 3 uur: oh, pauze en bijna naar huis. Maar als ik iets doe wat niet zo interessant is, of waarbij ik ‘de tijd heb’ om naar de klok te kunnen kijken.. oh dan gaat het toch langzaam. Dan lijken 5 minuten een half uur te duren. En de pauzes gaan dan juist super snel voorbij. Ahh! Maar de weken vliegen echt voorbij, het is gewoon alweer eind september, over drie maanden (en een dag) is het kerst. Waar blijft de tijd? Kunnen we ‘m niet stopzetten of zo?

  5. Mooi om te lezen. Ik weet vaak aardig goed hoe laat het is. Ik kan dat wel redelijk goed inschatten. Maar ik ben een enorme treuzelkont ’s ochtends waardoor ik dan vaak moet haasten om nog op tijd op mijn werk te komen. Dan wilde ik dat de tijd erg langzaam ging en ik alle ruimte had om de dingen te doen die ik wilde! Maar juist de momenten zoals bijvoorbeeld op een zaterdag lekker bladeren door fotoalbums of een avondje films kijken met vriendinnen lijken voorbij te vliegen. Tja time flies when you’re having fun.

  6. Mooi artikel! Heel herkenbaar ook, zoals veel artikelen van jouw hand.
    Ik weet nog dat ik in de onderbouw echt de tijd weg zat te kijken tijdens de les. Sinds vorig jaar – de bovenbouw dus – eigenlijk niet meer. Ik denk omdat de meeste lessen niet per se interessanter zijn, maar dat het meer van belang is dat ik oplet en meedoe, haha.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *