L’été en France IX

Sad but true… De laatste dagen van mijn zomer in Frankrijk en dat betekent ook het laatste deel van de reeks blogposts vol zomerse foto’s. Gelukkig trok ik me daar op de laatste dinsdag nog niet zoveel van aan, want het was weer stralend weer en dus eigenlijk gewoon weer een zwembaddag. I did not mind. Aangezien we allemaal te zeer bezig waren met onze zonsessies om ze te onderbreken met een bezoekje aan de supermarché lunchten we met tonijnpizzaatjes uit ons mini-oventje, want hey, die moesten toch nog op. Aan het eind van de middag verplaatste ik me weer naar het zwembad omdat het gewoon nog steeds reteheet was, net zoals de vorige dag. Mijn idee om nog wat baantjes te trekken liet ik al gauw varen toen ik zag wat er op dat moment in het zwembad rond spartelde, twee Nederlandse gezinnen met kinderen is me toch echt iets teveel van het goede. Onze camping lag vrij dicht aan de tol-/snelweg (hoewel je er niets van hoorde) en dus werd ‘ie, vooral door Nederlanders, veel gebruikt als doorreiscamping. We hebben ons er met z’n vieren flink over verbaasd wat het is met ons volk dat bijna 1000 kilometer vanaf Rotterdam niet meer als zuidelijk genoeg wordt gezien; zelfs kinderen onder de tien waren voor de meeste ouders geen reden om niet helemaal door te rijden naar Spanje of Italië. Ik vond het prima hoor, want op deze manier was het zwembad en de hele camping ’s morgens eigenlijk altijd rustig, maar dat er bijna van ons verwacht werd dat we nog verder zouden trekken toen mijn moeder en ik de afwas deden naast een andere Nederlander (die verder wel heel aardig was hoor) vond ik vrij frappant. Maar die mensen hebben dan ook geen Golf uit ’86 die 1 op 7 rijdt met een caravan (sorry milieuactivisten outta here), klein puntje misschien.

Anyways, ik zocht een plekje op dat gedeeltelijk in de schaduw was en dat was nieuw voor mij, maar het was dan ook nieuw voor mij dat ik niet alleen meer bruin maar ook een beetje rood was. Verbranden doe ik nooit echt, ik weet dan ook amper hoe het voelt (behalve dat m’n benen soms gloeien), maar de zon was echt sterk. Ik luisterde muziek, las de JAN en genoot van de schaduwen op mijn benen en het uitzicht op het inmiddels lege zwembad en de paar palmbomen. Zo zomers, zo lekker.

’s Avonds aten we pannenkoeken en daarna stapten we nog even in de auto voor een klein rondritje aangezien we het vakantiegevoel allemaal al een beetje teveel dreigden te verliezen (we moesten namelijk overleggen over de terugweg en nouja… Dan gaat het snel). Mijn vader stopte op mijn verlangen even langs de kant van de weg zodat ik de paarden waar we al een aantal keer langs waren gereden op de foto kon zetten, ze waren namelijk echt prachtig en alles wat het restant van mijn paardenmeisjeshartje sneller liet kloppen. Aan de overkant van de weg stonden varkens die volgens mijn vader ook wel een bezoekje verdienden. Ze zien er ontzettend stom uit met die oren voor hun ogen en ze zijn volgens mij ook nog eens echt dom – ik bedoel, ze sleepten met stokken – en een beetje vies maar ik kon er wel om lachen. Eerlijk gezegd vond ik het vooral verrassend hoe menselijk die ogen eigenlijk waren. Ben ik de enige?

Van de rondrit zelf heb ik niet echt foto’s gemaakt omdat we niet zijn uitgestapt, we reden vooral door de bergen richting de Ardeche en langs de camping waar we anders op hadden gestaan (maar die wel minder leuk was). Terug reden we door Tain-l’Hermitage, een aangrenzend dorp dat net een stukje levendiger was op dit tijdstip dan het onze en ook erg mooi, vooral de twee bruggen. Het was al donker toen we terug waren op de camping en dus was slapen een logische volgende activiteit, na een aantal M&M’s dan.

De laatste dag die we op de camping doorbrachten was helaas zeer regenachtig, maar heel erg vond ik het eigenlijk niet, want als het nu nog steeds perfect weer was geweest had ik eigenlijk niet echt naar huis gewild en nu klonk dat al een stuk aantrekkelijker. We gingen naar de supermarkt en hebben de rest van de dag een beetje onder de luifel gechilld terwijl er serieuze regen uit de hemel kwam vallen en ondertussen wat spelletjes gespeeld. De aangelopen kat fungeerde met alle lieve als mascotte tijdens onze spelletjes Stap Op (‘ja maar dit is mijn mascotte!’ was vroeger mijn excuus om een kat/cavia op schoot te houden als ik een spelletje speelde met het gezin) en geloof het of niet, ze heeft de hele middag op schoot gelegen bij mij en mijn zus. Zo. Lief. Onderwerp van gesprek was dan ook wat we met haar zouden doen, want als we haar achter zouden laten zou ze waarschijnlijk heel erg vermageren en dood gaan (aangezien we merkten dat ze veel meer energie kreeg van het kattenvoer dat we haar gaven en zonder eten ook niet in staat was muizen et cetera te vangen). Maar aan de andere kant hadden we thuis ook nog een kat die nogal eh, snel in de stress schiet…

De halve overrijpe watermeloen werd verorberd (niet door mij, vond ‘m ongeveer vier keer te zoet en gewoon nogal goor), daarna de laatste campingmaaltijd en ’s avonds keken we de allereerste aflevering Divorce in de caravan. Ons gezin is met z’n allen zo groot fan dat dat altijd goed is en met regen buiten is het nog knusser.

En zo werd het vanzelf donderdag… We reden al weg rond een uurtje of acht ’s morgens en besloten al vrij snel dat we gewoon in één keer naar huis zouden rijden, aangezien we toch niet zoveel op een tussencamping te zoeken zouden hebben, er vrijdag een begrafenis was waar we eigenlijk ook wel heen wilden en oja… We reisden met een kat op de achterbank. Yes, we just did it, we hebben de knoop doorgehakt en haar – inmiddels Jolie genaamd – meegenomen vanuit Frankrijk, iets wat ze in het eerste halfuur dat we reden totáál niet kon waarderen omdat ze het zo spannend vond. Mijn zus en ik hebben haar samen met een beetje moeite vast kunnen houden en een beetje kunnen kalmeren en toen ze eindelijk gewend was aan het gevoel viel ze in slaap, eerst op haar kleedje tussen ons in en daarna op Louises schoot, en dat heeft ze de hele weg volgehouden. Modelkat tot en met.

Ik verviel in mijn standaard autowereldje van slapen, naar buiten kijken, snoepjes eten, muziek luisteren en lezen en daarna me een beetje vervelen en Nederlandse gezinnen volledig analyseren en afkraken bij een benzinestation. So much fun. Toen we een Belgisch dorpje inreden voor een frietje bleek de friettent dicht en het kruispunt ook afgesloten, maar dat hadden we pas door toen we er al twee keer op uit waren gekomen en al twee keer hadden gekeerd met auto en caravan op een doodsimpele weg met aan beide kanten huizen. Op het moment dat we eindelijk weer opgelucht in de auto zaten en de snelweg al zagen kwamen we vervolgens op een karrespoor uit en moesten we WEER keren. Veel frustratie, veel koppelinggeur, veel aversie tegen de Belgische wegen en een uur later nog steeds alleen brood als avondeten, maar we reden stug door en reden rond 20:00 Nederland in. Dat de afslag naar onze hometown precies die paar nachten was afgesloten en we om 22:00 dus nog midden in Rotterdam terechtkwamen met caravan verzwijgen we even, want wat is de skyline van Rotterdam toch adembenemend mooi en bovenal een warm welkom.

Mijn knieën deden verrekte veel pijn toen ik ze na 14 uur autorijden uitvouwde, maar thuis zijn maakte dat gevoel wel weer goed. Jolie was gelukkig bekend met het fenomeen kattenbak, Coco kreeg een knuffel en wij doken ons bed in. Frankrijk, je was fijn.

17 reacties

  1. Bij het zien van deze mooie foto’s (als ik nu naar buiten kijk regent het namelijk) denk ik maar aan 1 ding: ik wil terug!
    Heerlijk om je verslag zo terug te lezen.

  2. Wat leuk dat jullie Jolie hebben meegenomen uit Frankrijk, superlief! Ben benieuwd hoe Coco op haar gaat reageren haha :)
    Fijn dat je zo’n heerlijke vakantie hebt gehad, morgen mag je er nog meer over vertellen haha!

  3. Klinkt als een hele goede vakantie na al je verhalen ;) En wat bijzonder dat jullie de kat mee terug hebben genomen, hopelijk kan Coco het een beetje met haar vinden!

  4. Dat vind ik dus echt heel tof he. Gewoon een kat meenemen op de achterbank. Kan gewoon. En haar naam is ook ontzettend tof trouwens! Veel plezier met haar. En de foto’s zijn ook prachtig.

    1. Hahaha, iedereen verklaarde ons thuis een beetje voor gek maar ze hadden aan de andere kant zoiets van ‘ja, ook alleen jullie zouden dat doen’ en vonden het ook wel een stoere actie. Dank je wel, gaat wel goed komen!

  5. Maak jij deze foto’s met de canon 600D? Ik zit erover na te denken om die te kopen, en ik dacht dat jij die camera ook gebruikte. Wat een prachtige foto’s!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *