the little-sparks-of-happiness list

Ik heb eigenlijk totaal geen idee wat voor lijstje dit is, maar ik weet wel dat het vol staat met leuke dingen. Haven’t been updating that much last week en ik weet eigenlijk niet meer zo goed waarom niet, maar het was gewoon een prima week waarin ik ‘m een beetje gechilld heb en zelfs na school nog wat aan school heb gedaan. Dat zal de reden dan ook wel zijn. Verder waren er gewoon heel veel leuke losse dingen waar ik blij van werd en die deel ik graag!

– Mijn liefde voor tassen is groter dan ik soms zelf denk. Als ik weer eens een nieuw exemplaar heb gekocht (wat het geval is) neem ik die gelijk in gebruik en sleep ik ‘m het liefst overal mee naartoe; niet alleen omdat ‘ie fancy is en mijn outfit perfect matcht, maar ook vanwege het warme gevoel dat ik vanbinnen krijg als ik zie hoe alles er perfect inpast. Precies hetzelfde als ik bij caravans heb, eigenlijk. Ik kan er echt van genieten om alle geheime vakjes te ontdekken en vooral als het een vrij kleine tas is waar wel alles inpast. Het idee dat alles wat ik nodig heb in dat ding zit geeft me altijd een beetje een wereldreizigersgevoel en I love it.

– Ik kan niet ontkennen dat romcoms enige invloed op me uitoefenen. Afgelopen weekend keek ik Pitch Perfect (officieel voor de tweede keer, maar de eerste keer was twee jaar geleden zonder ondertiteling en in slechte kwaliteit, dus ik herkende eigenlijk alleen de beelden en de zang) en na zo’n feel good film heb ik altijd bovenmatig veel zin om ook weer verliefd te worden. Toch jammer altijd dat die perfect romantische relaties uiteindelijk vooral in filmscripts bestaan en wat minder (of in elk geval wat minder uitgestippeld) in het echte leven.

– Verslavende (level)spelletjes als TwoDots maken mijn leven echt compleet. Over bord- en kaartspellen ben ik nooit zo heel enthousiast (op die paar uur per jaar dat ik ze ook daadwerkelijk dóe, na – dan vind ik het meestal opeens wel leuk), maar mijn telefoon is mijn telefoon niet zonder spelletje erop. Zelfs op mijn Samsung Star had ik al een versie van Doodle Jump (via Bluetooth) en toen ik mijn eerste Android-telefoon kreeg, heb ik verscheidene spelletjes gespeeld. Die speelde ik dan nog helemaal uit ook (!) en dan vond ik vanzelf weer een nieuwe. Op mijn iPhone heb ik een poging gedaan tot JellySplash (heel leuk, tot je uitnodigingen moet gaan versturen op Facebook) en nu zit ik dus in level 84 van TwoDots. Het is een beetje een guilty pleasure, want het is heel simpel en toch heel verslavend, maar aangezien ik altijd iets wil ‘doen’ speel ik het ook heel vaak terwijl ik tv of een YouTubevideo kijk. En soms doe ik dan een week over een level, maar opgeven is niet echt een optie, haha. 2048 en Temple Run waren trouwens ook leuk, maar daarbij begin je telkens weer bij het begin en dat doet een beetje af aan de euforie van een goede score.

– Ik verstuurde de foto’s van een shoot die ik tweeënhalve week geleden deed (voor het editen moet je altijd echt even gaan zitten en tijd maken) en dat voelde goed. Ik kan vaak best onzeker zijn over mijn werk, zeker omdat ik er ook nog geld voor vraag; natuurlijk weet ik dat dat gewoon terecht is, omdat er werk, apparatuur en tijd in zit, maar het verhoogt de verwachtingen wel – en vooral die van mezelf. Als ik zo’n shoot edit heb ik altijd wel een momentje dat ik helemaal niet tevreden ben en dan is het des te fijner als je alles verstuurt en er uiteindelijk toch blij mee bent. Ook al ben ik wel een perfectionist die alles nog driehonderd keer checkt voor ze het definitief verstuurt.

– Ik deed mezelf nog het meeste aan een flamingo denken, walking is hard these days. Waarom? Donderdagmiddag stond ik buiten op het gymveld klaar om sprints te trekken en te hockeyen (en frisbeeën, maar dat spel vind ik te raar om actief aan deel te nemen) en ’s avonds lag ik EINDELIJK weer eens in het zwembad. Ik weet niet of ik echt mijn topsnelheid bereik met sprinten, want heel erg moe word ik er niet van, maar dat is juist het lekkere: je kan je volledig laten gaan en even alles eruit rennen zonder dat je het heel lang moet volhouden. Of ik echt snel ben betwijfel ik, maar het is alsnog minder erg dan vroeger. Zwemmen ga ik ook gewoon weer oppakken en ik verbaasde mezelf gewoon tijdens het laatste baantje, dat (bijna) standaard een wedstrijdje met mijn moeder is. Ik ben echt niet heel sportief, maar het is zo lekker om even voluit te gaan en dat is die spierpijn dan ook helemaal waard.

– Motorrijden blijft ook fijn. Vrijdagavond stond er niet veel actiefs meer op de planning behalve even bijpraten met een vriend en omdat ik eigenlijk nog wel wat excitings kon gebruiken en mijn vader toch bezig was met z’n nieuwe motor, leek het ons wel een strak plan als hij me gewoon even bracht. Natuurlijk is het onhandig als je met een helm en een volledig leren pak bij iemand binnenstapt, maar ik heb het wel over voor dat kwartiertje uitwaaien. Vooral als je op een rotonde rijdt waar je normaal alleen met de auto komt maar nu gewoon heel ‘vrij’ achterop zit en ook nog extra schuin door de bocht gaat heb ik mijn adrenalinekick van de avond weer gehad.

– Volgens mij heb ik ook een soort durewoordenfetisj. Als je punten wil scoren bij mij moet je gewoon heel casual een woordenboekwoord in ons gesprek verwerken, want ik vind het altijd mooi om te merken dat je slim bent en je interesseert voor taal. En dat je ook vindt dat ‘enerverend’ en ‘genuanceerd’ soms veel passendere omschrijvingen zijn dan iets simpels als ‘leuk’. Oh, trouwens: als ik dan een opmerking maak over het woord dat je gebruikt is het aan te raden om te reageren met ‘ja, hoe zou ik het anders moeten omschrijven?, alsof dit écht de normaalste zaak van de wereld voor je is. Grote woordenschat = liefde.

Waarom praat ik altijd zoveel? Zou dat het enthousiasme zijn?